Όπου κι αν πας να είσαι καλά

Οι μοίρες όμως είναι κακές. Και δένουνε πάντα σχεδόν το καλό με το κακό. Κι έτσι ο Νικολής ο ζαβός, άλλο δεκαεξάχρονο ξωτικό κι αυτός, που όταν δεν σαλαγούσε τις πέντε γίδες του πατέρα του, γυρόφερνε τα σοκάκια παραμιλώντας, τους είδε στις Κροκάλες αγκαλιασμένους, αυτός από πάνω της κι αυτή από κάτω να σκούζει και να παρακαλά με έναν ήχο που αν ο Νικολής δεν ήτανε μαθημένος στα λόγια και τις κουβέντες με τις παρέες του, θα το περνούσε σαν πάλη ή ξυλοδαρμό, κι αφού χαϊδεύτηκε κι αυτός κατεβάζοντας το βρακί του κι απόκαμε, έτρεξε να προλάβει τα μαντάτα στους γονείς της. Και ναι, και αυτά κι εκείνα, το παρτσακλό τα ξέρασε όλα κι έκανε τον μπαρμπα Γερούκη να φουντώσει από θυμό και να πάρει τους δρόμους βιαστικά κι άγρια κατά τη μεριά που βγάζανε τα μάτια τους. Να τους προλάβει πάνω στα δρώμενα και να παίρνει τα στενά και τα σοκάκια ξεφυσώντας σα ταύρος και θολός από την γενετήσια προσβολή και την ηθική που διαφεντεύει τέτοιες μικρές κοινότητες, που μέχρι λίγο πριν την ένιωθε κορώνα στο κεφάλι του, αλλά γίνανε τώρα μπαλτάς κατακούτελος που τον έκοψε στα δύο.