Κλώσσα μοι έννεπε

Δύο εξαδέλφες εικοσάχρονες και πελαγοδρομούσες (φιλοσοφικώς, κοινωνικώς και άλλως) καταφεύγουν σε δικηγόρο, από τον οποίο -με τη βοήθεια και τρίτων- θα δοθή μια πρόβλεψη-πρόγευση της γενικώς πτωτικής προς τη λεωφόρο των Ηλιθίων Παιδιών πορείας, αλλά και της, παρά τη γενική κατάρρευση του πολιτισμού, παράλληλης αναβάθμισης της γυναίκας. Ο Μιχάλης Δ. Μανωλίδης (Αθήνα, 1940) σπούδασε νομικά και άσκησε τη δικηγορία (1965-1998), ειδικευθείς μάλιστα (ο καημένος) σε αστικά και σε μουσικολογικά θέματα. Έργα του (μέχρι στιγμής): δύο παιδιά, δύο εγγόνια, δεκατρία βιβλία και κάτι άλλα. Έργα του ιδίου: "Τα ισόβια του Θεοτόκη" (1993) (2007), "Τα χρόνια του Mahler" (1997), «Και ίσως σ' αγαπώ παράφορα» (2001), "Νίκη, εντελώς προσωπικό¨" (2006), "Η πορεία του ρομαντισμού" (2007), "Ημερολόγιο αφελούς με(γα)λομανίας" (2012), "Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τη γιαγιά" (2013), "Αναφορά στον Αγλάιο Μαλεροβερντιάδη" (2014), "Αναμνήσεις από την κηδεία μου" (2014), "Μέχρις αυτού του σημείου δηλαδή" (2015), "Μια ιδιαίτερη σχέση" (2017), "Φθινοπωρινή αξιολόγηση" (2018), "Κλώσσα μοι έννεπε" (2022).