Πώς μετακόμισε το κομοδίνο της Χριστίνας

Η Χριστίνα ζει την περιπέτεια της εφηβείας. Ο Άρης, ο αδερφός της, έχει αδυναμία στους πρωταγωνιστές των παιχνιδιών του καινούριου υπολογιστή του. Κι ενώ η αγάπη, φανταστική όπως ένα ονειρεμένο τοπίο, πλανιέται πάνω από την καρδιά της Χριστίνας, κάτι θ’ αλλάξει τη ζωή της. Η μητέρα της επιστρέφει στο νησί όπου γεννήθηκε, θέλοντας να ξαναζωντανέψει το γοητευτικό κόσμο της δικής της παιδικής ηλικίας. Και ένα φρέσκο αεράκι θα εισβάλει στο δωμάτιο της Χριστίνας...



Το μυθιστόρημα καταλήγει με ένα ταξίδι: στο παρελθόν της μητέρας, που είναι πηγή αυτογνωσίας, αλλά και στο μέλλον της οικογένειας. Ένα μέλλον που είναι δυνατόν να στηριχτεί στην αποδοχή της προσωπικότητας του κάθε μέλους και στη διαφορετική θέαση των πραγμάτων. Κι όπως σε κάθε ταξίδι, όλα είναι ανοιχτά.
Γιώργος Παπαδάτος



Ένας συμπαθητικός νέος με γαλάζια φόρμα και μια κάσκα μοτοσικλετιστή στο χέρι τής ζητούσε την κυρία Χριστίνα Ανδρέου. Εκείνη απάντησε «Εγώ είμαι» και ο άγνωστος της παρέδωσε ένα μικρό φάκελο, ζητώντας να του χαρίσει κι εκείνη μια τοσοδούλα υπογραφή.

Η Χριστίνα από μέσα της του χαμογέλασε και τον ευχαρίστησε τυπικά.

– Ωραία υπογραφή, παρατήρησε ο νεαρός αγγίζοντας μαζί με το στιλό, που του επέστρεφε, και τα δάχτυλά της.

– Το ξέρω, έκανε η Χριστίνα και του έκλεισε απότομα την πόρτα.

Τα χέρια της είχαν αρχίσει λιγακι να τρέμουν, κατευθύνθηκε στο δωμάτιο και άνοιξε το φάκελο...

– Μας υποχρέωσες εσύ πάλι..., είπε στον άλλο άγνωστο που της είχε ξαναστείλει το σημείωμα.
Έριξε μια τελευταία ματιά, για να πιστοποιήσει το γραφικό χαρακτήρα, άνοιξε το κουτάκι, έβαλε το «ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Σ’ ΑΓΑΠΩ» πάνω από τα προηγούμενα και το ξανακλείδωσε...