Οι ώρες ανάμεσα

Ο Αντρέας Μαντάς, με τις "Ώρες Ανάμεσα", έχοντας καταδοθεί μέσα στον κόσμο του Σάμιουελ Μπέκετ, με έναν λόγο χειμαρρώδη, καταιγιστικό, τάχθηκε στο να στρέψει την προσοχή μας σε εκείνες τις μικρές κουκκίδες που σπιλώνουν το κενό, βάλθηκε να μας το υποδείξει, να μας το εκθέσει σε όλη του την έκταση, οριοθετώντας το, μέσα σε ένα σύμπαν, βάσει εκείνων των μικροσκοπικών σημαδιών που, πριν από αυτόν, ο ίδιος ο Ιρλανδός δημιουργός φρόντισε να τοποθετήσει. Ο Μαντάς, βέβαια, προχώρησε παραπέρα. Σάμπως περιπλανώμενος, σάμπως κάποιος παρατηρητής των συγκεκριμένων μορφών, κάποιος που πραγματικά ενδιαφέρθηκε για αυτές (και σκέφτηκε, άραγε, να τις βοηθήσει;) και αφουγκράστηκε (από μακριά ή κοντά;) τις οιμωγές τους, τα πνιγμένα τους ψελλίσματα, τα αστεία και τις ανούσιες διηγήσεις τους, φέρεται σαν να συγκρότησε κάτι από τις ικεσίες τους και να αποφάσισε να το μεταφέρει, άχθος επίπονο, ενώπιόν μας, θέλοντας να μας τις φανερώσει, να γνωστοποιήσει και σε εμάς τι συντελείται, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη κλίμακα- εξαρτάται από το κατά πόσο εμείς ακούμε ή αφήνουμε την όρασή μας να μετατοπιστεί. Ο Μαντάς καταγράφει, με έναν φρενήρη τρόπο και ρυθμό, τα θραύσματα των φωνών τους, τη σημασία και τον χρόνο των σιωπών τους, ακούει όσα λένε και, μέσα από το σώμα του, τις κινήσεις του, τις μικρές του διεκδικήσεις σε έναν καθορισμένο χώρο, μία σκηνή, μεγεθύνει τον απόηχο ενός μαρτυρίου που εξακολουθεί να συντελείται πίσω μας, μέσα μας, κάπου ψηλά ή κάτω από το έδαφος, που προσεγγίζεται μονάχα εάν κλείσουμε τα μάτια και νιώθουμε, ξαφνικά, το σκοτάδι να μας περισφίγγει, έστω και για λίγο, ίσαμε να τα ανοίξουμε ξανά.