Αλληλούια ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Όταν τελειώνει ο κάθε πόλεμος, οι άνθρωποι γεμάτοι τρόμο κλείνονται στον εαυτό τους. Όμως, καθώς τα χρόνια περνούν, οι αιματηρές μνήμες και οι πληγές των πολέμων γιατρεύονται. Η φρίκη των πολέμων ξεθωριάζει και το μυαλό των ανθρώπων καθαρίζει σιγά σιγά από τα βάσανα και τις καταστροφές. Όλοι τότε, για έναν ανεξήγητο λόγο, θέλουν να ξανασμίξουν ΜΑΖΙ ΜΟΥ. Θυμούνται και πάλι τα δώρα μου και την παλιά ευτυχία. Τα σπίτια τους αρχίζουν και τους στενεύουν. Οι οικογένειές τους, οι δικοί τους άνθρωποι σιγά σιγά αρχίζουν και τους γίνονται βάρος αφόρητο. Θέλουν να ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους και να φύγουν μακριά από όλα αυτά, αλλά δεν ξέρουν που να πάνε. Προτιμούν, λοιπόν, να ξυπνάνε πρωί πρωί χαράματα της Κυριακής, να φοράνε τα καλά τους και να 'ρχονται να σμίγουν ΜΑΖΙ ΜΟΥ μέσα στην παλαιά εκκλησία τους. Μέσα στο ναό δεν κινδυνεύουν. Μόνο μέσα στο ναό ΤΟΥΣ επιτρέπεται να έρχονται σιμά μου και να με συναντούν στα σιωπηλά ανάμεσα στις ψαλμωδίες και τα θυμιάματα.