Παλλάδιο

«Μα τότε, γιατί δεν κάνω τίποτ' άλλο από το να σκέφτομαι εκείνο το είδωλο και την τεράστια δύναμη που του απέδιδαν οι αρχαίοι; Γιατί απόψε, όταν άκουσα από εκείνο το μαναχό ότι ο στρατός του αυτοκράτορα καταστράφηκε από τους Τούρκους, τα λόγια εκείνου του χρησμού μου ήρθαν ξαφνικά στο νου; Γιατί εκείνα τα λόγια ξεπρόβαλαν μέσα από το σκοτάδι αιώνων λήθης αυτή ακριβώς την ώρα, ακριβώς τώρα που μια ορδή βαρβάρων χωρίς πίστη και χωρίς έλεος βαδίζει αμείλικτη από την ανατολή προς τη δύση, παρασύροντας τα τελευταία απομεινάρια της δύναμης της Ρώμης; Και ποιά δύναμη κρύβεται σ' εκείνες τις σελίδες, από τη στιγμή που κάποιος ήδη προσπάθησε να απαλλαγεί από την έμμονη ιδέα, σβήνοντά τες από την περγαμηνή; Και γιατί κάποιος άλλος της έκρυψε, ώστε κανείς να μην τις βρει ποτέ πια, χωρίς όμως να τολμήσει να τις καταστρέψει;»