Τα γέλια και τα δάκρυα της πέτρας

Το αποτέλεσμα των καταγραφών του Βασίλη Μαλισιόβα είναι ένα έργο που, συνδυαστικά με το προηγούμενο βιβλίο (Κάτσε να σου μολογήσω), αποτελεί μια σπουδαία συμβολή στην αποτύπωση της γλώσσας και του πολιτισμού της υπαίθρου. Το να σώσεις αυτόν τον κόσμο από τη λήθη, πολύ περισσότερο από ιστορική καταγραφή ή μουσειακή-λαογραφική μελέτη, είναι η εξερεύνηση της πιθανότητας για μια ζωή, όπου, για να θυμηθούμε έναν μεγάλο ιστορικό της εποχής μας, ο «εαυτός που βιώνει» είναι στο προσκήνιο σε σχέση με τον «εαυτό που αφηγείται». Ο άνθρωπος είναι πιο αυθεντικός, πιο κοντά στον εαυτό του και την αλήθεια της ύπαρξής του.

Κάπως έτσι, νομίζω, βρίσκω την κατάλληλη διατύπωση, αν θα ήθελα να συνοψίσω τη ζωή αυτή: η αυθεντικότητα της ύπαρξης που αντλεί περιεχόμενο μέσα από κοινές πηγές νοήματος. Μια «καλή αλλοίωση», με την πατερική έννοια της λέξης. Μια εγγύτητα προς ένα αρχέτυπο που διασώζει από τη ρηχή και ανέραστη ύπαρξη: να μπορείς να ζεις μαζί με τους άλλους, να έχεις συναισθήματα, να βρίσκεις απλούς τρόπους να κερδίζεις το βιος σου, να έχεις αληθινή σχέση με τη φύση, τα ζώα και τα φυτά, να λυπάσαι και να χαίρεσαι, γιορτάζοντας όταν είναι γιορτή και κλαίγοντας όταν είναι λύπη. Να ζεις τη ζωή «σαν ένας απλός άνθρωπος φτιαγμένος από το χέρι του Θεού»…