Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις για την κατάβαση της αγέλης στον κάμπο σε περίπτωση αντάρας

Στο νέο ποιητικό βιβλίο του ο Αλέξιος Μάινας αφήνει την πραγματικότητα της ιδιαίτερης ιστορικής στιγμής που διανύουμε να εισβάλει στο νοητικό και αισθητικό
πεδίο της ποίησης: Για να θέσει το ερώτημα της σχέσης της ποίησης με τα ακραία
και τα έσχατα του ανθρώπου, αλλά και την κοινωνική του υπόσταση.

Ο Μάινας στο προηγούμενο βιβλίο του, Το ξυράφι του Όκαμ, άφηνε να φανεί το αποτύπωμα της οικονομικο-πολιτικής και αξιακής κρίσης στον καθρέφτη της ατομικής συνείδησης. Τώρα τα παλιρροϊκά κύματα της πανδημίας και των έμμεσων συνεπειών της παρασέρνουν ή απειλούν ακόμα βαθύτερες στρώσεις: την ίδια την κοινωνική λειτουργία, την ανθρώπινη επαφή, την υγεία και τη ζωή.

Η ποίηση καλείται να συλλάβει και να συνδιαλαγεί με τη νέα δριμύτητα και τα μοτίβα που επιβάλλει στην καθημερινότητα όλων. Στις ρωγμές των κοινωνικών και υπαρξιακών κρίσεων ο ποιητής αναζητεί να ρίξει τους σπόρους του προβληματισμού
και της εγρήγορσης. Τα θέματα εισβάλλουν πια σαν μινώταυροι στην αρένα της γραφής: η απότομη απώλεια, η απομόνωση, η εξάρτηση του ατομικού από το πολιτικό – και εντέλει η αγάπη και η μνήμη, που παλεύουν να μείνουν όρθιες.