Ο χάρος κάνει κούνια

To παραμύθι συνεχίστηκε:
Ο έφηβος με τα μακριά μαύρα μαλλιά έσυρε τα βήματά του, απογοητευμένος στις όχθες της λίμνης.
Οι άνθρωποι με δημιούργησαν σαν μέσο για να ξαναβρούν το δημιουργό τους. Η φαντασία τους έπλασε εμένα που πήρα υπόσταση από τη σφοδρότητα των επιθυμιών τους. Τελικά με έχρισε η παγκόσμια συνειδητή αρχή ως λυτρωτή τους. Οι άνθρωποι όμως με φοβούνται τώρα και με ονόμασαν Θάνατο και Χάρο γιατί στρεβλώθηκε το ομαδικό ασυνείδητο. Με φαντάζονται σαν σκελετό που κρατάει ένα δρεπάνι. Ο αρχέγονος φταίει που βλέπουν οστά και ακαθαρσίες που δήθεν αφήνω πίσω μου. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά είναι τα φθαρμένα ρούχα που απέβαλαν.
Πλησίασε ένα νοσοκομείο όπου μια ψυχή δυσκολευόταν να ξεφύγει απ' τη βρωμιά του σώματος. Με το μαχαίρι έκοψε το ασημένιο νήμα της ζωής αυτής, που χώριζε τη χωμάτινη κούκλα από τον πραγματικό κόσμο. Γέλασε πικρά με τον ολοφυρμό των ανθρώπων που είχαν μείνει πίσω. Πάλι εγώ θα φταίω, βαρέθηκα πια. Οι πατέρες μου με έχουν σαν θυρωρό.
Έριξε μια βουτιά στην Αχερουσία λίμνη σκασμένος...