Η μνήμη κόκκινο φορεί

[...] Σε απόσταση από τα μαύρα χρόνια, το βιβλίο της Νίτσας υποχρεώνει τον αναγνώστη -κι αυτόν που τα έζησε κι αυτόν που απλώς τα διαβάζει- να αναλογιστεί σε ποια άβυσσο είχε πέσει ο τόπος. Με ποια τρομαχτικά διλήμματα ήρθαν αντιμέτωποι πολλοί άνθρωποι εκείνη την εποχή και πώς βρήκαν το κουράγιο να τα υπερβούν.
Ο αναγνώστης που δεν έχει ο ίδιος βιώματα, δεν μπορεί να δεχτεί πως υπήρξε τόση βαρβαρότητα σε βάρος ανυπεράσπιστων γυναικών και παιδιών. Και η πρώτη του κρίση θα είναι πιθανότητα πως η Νίτσα Λουλέ απλώς υπερβάλλει, αναπαράγοντας την πολιτική αντίθεση της εποχής. Κι όμως η συγγραφέας αφηγείται, χωρίς εμπάθεια, πραγματικές καταστάσεις, αποφεύγοντας τους δραματικούς τόνους, οι οποίοι όμως αναδείχνονται από τα ίδια τα πράγματα. [...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου