0
Your Καλαθι
Οικογενειακή ρίζα 70
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Η Οικογενειακή Ρίζα 70 διατρέχει, σχεδόν με ληξιαρχική σχολαστικότητα, την ιστορία της οικογένειας Καλογερή - μέλη της οποίας εμφανίζουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους κάποιο "χάρισμα" - και εκτείνεται στο χρόνο και στους τόπους (από τα τέλη του 19ου αιώνα σε ένα μικρό χωριό της ορεινής
Φωκίδας ως τη Νέα Υόρκη το 2019) μέσα σε ένα σκηνικό που περιλαμβάνει τη μετανάστευση, την αστυφιλία, τη Μικρασιατική καταστροφή, τη γένεση του ρεμπέτικου, τους Βαλκανικούς, τον Εμφύλιο.
Με απαράμιλλη γλώσσα και περιεκτική αφήγηση οργανώνει ένα διάλογο της πραγματικότητας με ένα ποιητικό σύμπαν φτιαγμένο από σκιές κι οράματα, χρησιμοποιώντας ως όχημα τα μικροδιηγήματα τα οποία - διατηρώντας την αυτοτέλειά τους - συναρμόζουν εντός ενός σφιχτού μυθιστορηματικού ιστού.
«...Προς το σούρουπο, κι ενώ το φως κιτρίνιζε όπως χαμήλωνε ο ήλιος, ένας πιτσιρικάς την εντόπισε στη Μότση δυτικά του μύλου, εκεί όπου το ρέμα έφτιαχνε μια λίμνη ρηχή, κι έβαλε τις φωνές. Στη στιγμή έτρεξε η μάνα της με μια δρασκελιά και την είδε που στεκόταν με την πλάτη στη νεροσυρμή, τα μαλλιά λυμένα, τα χέρια απλωμένα σε σταυρό, το φόρεμά της κατάλευκο, ενώ απ’ την πλάτη της εκτείνονταν δύο ξανθά φτερά, ενάμισι μέτρο το καθένα. Πίσω της σπίθιζε μια γαλάζια φλόγα, σαν καμινέτο οινοπνεύματος, κι όλη η φύση θόλωνε αναφανδόν. Στο νερό επέπλεε μια μαύρη γλίτσα δύο πόντους πάχος. Ως να τη φτάσουν, η εικόνα της γονάτισε και ξάπλωσε. Εκεί βρήκαν το σώμα της., βιασμένο
και δαρμένο μέχρι θανάτου, από τον Μένιο, τον γιό της Μαρίτσας, χήρας Λεωνίδα Κοτσιδάρα, της οικογενειακής ρίζας 64, που υπηρετούσε τη θητεία του στο Διακοφτό...»
Φωκίδας ως τη Νέα Υόρκη το 2019) μέσα σε ένα σκηνικό που περιλαμβάνει τη μετανάστευση, την αστυφιλία, τη Μικρασιατική καταστροφή, τη γένεση του ρεμπέτικου, τους Βαλκανικούς, τον Εμφύλιο.
Με απαράμιλλη γλώσσα και περιεκτική αφήγηση οργανώνει ένα διάλογο της πραγματικότητας με ένα ποιητικό σύμπαν φτιαγμένο από σκιές κι οράματα, χρησιμοποιώντας ως όχημα τα μικροδιηγήματα τα οποία - διατηρώντας την αυτοτέλειά τους - συναρμόζουν εντός ενός σφιχτού μυθιστορηματικού ιστού.
«...Προς το σούρουπο, κι ενώ το φως κιτρίνιζε όπως χαμήλωνε ο ήλιος, ένας πιτσιρικάς την εντόπισε στη Μότση δυτικά του μύλου, εκεί όπου το ρέμα έφτιαχνε μια λίμνη ρηχή, κι έβαλε τις φωνές. Στη στιγμή έτρεξε η μάνα της με μια δρασκελιά και την είδε που στεκόταν με την πλάτη στη νεροσυρμή, τα μαλλιά λυμένα, τα χέρια απλωμένα σε σταυρό, το φόρεμά της κατάλευκο, ενώ απ’ την πλάτη της εκτείνονταν δύο ξανθά φτερά, ενάμισι μέτρο το καθένα. Πίσω της σπίθιζε μια γαλάζια φλόγα, σαν καμινέτο οινοπνεύματος, κι όλη η φύση θόλωνε αναφανδόν. Στο νερό επέπλεε μια μαύρη γλίτσα δύο πόντους πάχος. Ως να τη φτάσουν, η εικόνα της γονάτισε και ξάπλωσε. Εκεί βρήκαν το σώμα της., βιασμένο
και δαρμένο μέχρι θανάτου, από τον Μένιο, τον γιό της Μαρίτσας, χήρας Λεωνίδα Κοτσιδάρα, της οικογενειακής ρίζας 64, που υπηρετούσε τη θητεία του στο Διακοφτό...»
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
