Αν το φεγγάρι χαμογελούσε

«... Κατηφορίζω προς το ποτάμι, αγνοώντας την αποδοκιμασία της μητέρας μου. Πέφτω το νερό που αργοκυλάει νωχελικά. Εδώ τουλάχιστον δεν έχει αλλάξει τίποτε. Το μπανιερό φουσκώνει σα μπαλόνι γύρω από το σώμα μου και το τραβάω προς τα κάτω. Λύνω τα μαλλιά μου και τα αφήνω να απλωθούν ελεύθερα. Απλώνω τα χέρια στην επιφάνεια του νερού, με τις παλάμες προς τα πάνω. Με πλημμυρίζουν νοσταλγικές αναμνήσεις. Όλα, όλα τούτα μου είναι γνώριμα. Η υπόσχεση. Η υπόσχεση της ζωής...»

Η Μάνθρι, νεαρή γυναίκα στη Σρι Λάνκα, μένει έκθαμβη μπροστά στην υπόσχεση της ζωής και προσδοκά το μέλλον, όπου θα εκπληρωθούν τα όνειρά της. Έπειτα από χρόνια, βρίσκεται παντρεμένη, χωρίς έρωτα, σε μια ξένη χώρα και αποκομμένη από τα δύο παιδιά της. Διχασμένη ανάμεσα στο ειδυλλιακό παρελθόν, όπου δεν μπορεί να ξαναγυρίσει, και το παρόν, που της κομματιάζει την καρδιά, διατηρεί πάντοτε την επαφή με αυτά τα όνειρα και αγαπάει με πάθος τη ζωή.