Ο επισκέπτης του χειμώνα

...Ήταν, θυμάμαι, χειμώνας του 1968, κρύος, βαρύς και σκοτεινός, ο πρώτος χειμώνας της Δικτατορίας [...] με το που ερχόταν το σούρουπο απαγορευόταν η κυκλοφορία έξω, άλλο και τούτο, πού να καταλάβω εγώ τότε [...] Εκείνο το παγερό βράδυ [...] χτύπησε η πόρτα αδύναμα μα επιτακτικά. Εμείς λουφάξαμε στα φουστάνια της μάνας απ’ τον φόβο, αλλά ο πατέρας άνοιξε κι είδαμε τον μπαρμπα-Γιάννη, ένα φτωχό μοναχικό γεροντάκι, που έμενε στη γειτονιά. Τα κουρελιασμένα ρούχα του, η αδύναμη φωνή του, τα τρεμάμενα χέρια του έρχονται στη σκέψη μου λες και αυτή η σκηνή είναι σημερινή. Κρατούσε με το ένα χέρι το μπαστούνι και με το άλλο το λυχνάρι και ικέτευε για λάδι, να περάσει το βράδυ...

... δεν είναι μόνο θέμα εποχής, αλλά κυρίως θέμα ανθρώπων. Σε κάθε ρόλο χρειάζεται ο κατάλληλος, γιατί διαφορετικά κάποιοι την πληρώνουν, κι αν μιλάμε για παιδιά, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα...


Πρόκειται για ιστορίες, με πρωταγωνιστές ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που υποκύπτουν στη μοίρα τους ή βρίσκουν τρόπους να προσαρμόζουν τη ζωή τους στην καθημερινότητα. Που αγωνίζονται να επιβιώσουν, απολαμβάνουν τη φύση, ερωτεύονται ή αγανακτούν, διαμαρτύρονται για τα κακώς κείμενα, αντιστέκονται στη βία και την αδικία, στην προκατάληψη, στον ρατσισμό και στην καταπίεση.