Γεια σου κύριε άγγελε

[..] «Ξεκίνησαν οι άγγελοι για το ταξίδι τους. Πολύχρωμες αστραπές έλαμπαν στον ουρανό. Φτερούγες που ανοιγόκλειναν άνοιγαν δρόμο προς τα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων. Εκατομμύρια κόκκοι χρυσόσκονης ράντιζαν με τις πρώτες ακτίνες τις θάλασσες και τα ποτάμια. Πήραν τις θέσεις τους μέσα σε οικογένειες, σε μαμάδες μόνες, σε μπαμπάδες μόνους. Μέσα σε σχολικές τάξεις, έξω στις παιδικές χαρές. Μέσα σε αίθουσες μουσικής, σε γραφεία γιατρών, σε αυτοκίνητα που ταξίδευαν, σε χορούς που μάγευαν. Σε χώρες με σπίτια με μυτερές σκεπές, και σε άλλες με σπίτια χωρίς καθόλου κεραμίδια. Με τη μορφή που είχε δώσει ο Θεός στον καθέναν, έφτασαν στη γη για να μπορέσουν να μάθουν στους ανθρώπους να αγαπούν και να δέχονται το διαφορετικό γύρω τους. Και καθώς πλησίαζαν εκείνο το ξημέρωμα, χιλιάδες παιδικές φωνές ακούστηκαν ενωμένες να τους καλωσορίζουν "γεια σου κύριε άγγελε", « γεια σου κύριε άγγελε»…».

Ένα βιβλίο που αναδεικνύει την μοναδική σχέση με τους συνανθρώπους μας που συχνά θεωρούμε λιγότερο ικανούς, λιγότερο έξυπνους, με μειωμένες και όχι ειδικές ικανότητες. Τους λίγο ή και πολύ διαφορετικούς. Αυτούς που η κοινωνία μας πασχίζει να αναγνωρίσει ως ισότιμους, ως πολύτιμους για την εν γένει ισορροπία του κόσμου μας. Στον αγώνα αυτό, όλοι το ξέρουμε, συχνά αποτυγχάνει.