Generation lost

Αυτό εδώ είναι για τη χαμένη γενιά
Για τη γενιά που ενηλικιώθηκε μέσα στην κρίση
και νοίκιασε το σπίτι σε τουρίστες
Για τη γενιά που έχει πάντα πονοκέφαλο
Για αυτούς που συμπαθώ κι αυτούς που απεχθάνομαι
Για αυτούς που γνώρισα κι εκείνους που εφηύρα
Για αυτούς που νιώθουν πως τους αφορά κι αυτούς που όχι.
Αυτό εδώ είναι για τον Γρηγόρη, τη Γωγώ, τον Βασίλη, τη Δάφνη, τον Μιχάλη και τον Γιώργο, τη Νίκη, τη Χριστίνα, τον Γιάννη, τον Γιώργο, τον Κωνσταντίνο, τον Τζώρτζη, την Ασημένια, την Πηνελόπη και τη Ζωή.
Αυτό εδώ είναι για εκείνους και για εκείνες που ήθελαν να μιλήσουν για τη γενιά τους
που ταξίδεψαν στη Θεσσαλονίκη, στο Βερολίνο, στο Αμβούργο, στο Άμστερνταμ, στην Ουτρέχτη
που έκαναν συζητήσεις συζητήσεις συζητήσεις
που γέλασαν
που ονειρεύτηκαν
που απογοητεύτηκαν
που εξαντλήθηκαν
που πίστεψαν πως δεν μπορεί όλα θα πάνε καλά στο τέλος
που χόρεψαν χόρεψαν χόρεψαν
που ήθελαν να γίνουν σαν τον Ginsberg, κι ας ήξεραν πως είναι αδύνατο
που έχασαν κάθε ελπίδα
και σκέφτηκαν πώς είναι δυνατόν να είναι ήδη τόσο μεγάλοι
χτες ακόμη ήταν παιδιά
παύση
υστερόγραφο
Αυτό εδώ είναι για τον Rene που έφυγε ξαφνικά και απροσδόκητα
που ήξερε ότι στο τέλος ναι τίποτα δεν είναι οκ.
Κατερίνα Γιαννόπουλου, Μάρτιος 2024