Η θάλασσα της Μάνικας

«Η θάλασσα της Μάνικας είχε τα μάτια χαρωπά», «Το κρόταλό μου του λεπρού που όλους τους διώχνει μακριά/ μού είναι η θάλασσα της Μάνικας./ […]/ Με φαντασμένον έρωτα/ ένυλη και φασματική/ […]/ θάλασσα μέσα στις θάλασσες/ και σωματική». «Η θάλασσα της Μάνικας είχε τα μάτια του φιδιού./ […]/ Κρυβόταν και κυμάτιζε πίσω από τα συκόφυλλα./ Δεν έδινε τον εαυτό της σε κανέναν/ όταν χόρευε σε κύκλο με τους άλλους τον συρτό του φιδιού», «Θάλασσα της Μάνικας, όρθια λυράρισσά μου/ στο μέσον του χορού/ ή στα σημεία/ όπου καταπόθηκε το φως και μας ξαφνιάζει εκεί/ σαν νά ’ταν αγάπη, η απουσία», «Η θάλασσα της Μάνικας έχει ζωή και έχει υπόσταση –/ και την οχιά πλουμουδιστή τη βάζει για κοτσίδι», «η θάλασσα της Μάνικας/ είναι όλες οι Οφιούσες θάλασσες/ από τη Ρόδο ώς την Τέλενδο/ και από τη Λήμνο ή Άσπρη ώς τη Σκύρο/ – πρόσθετε, κι επέκτεινε ακόμα», «Η θάλασσα της Μάνικας συσπειρωμένη μέσα στα όριά της/ μισοκλείνει τα μάτια και ριγεί – σαν αγριόγατα στο κλουβί./ […]/ Δεν είναι χορεύτρια; Γλυπτή – κύμα το κύμα/ κάθε στιγμή από την αρχή ολόκληρη πλασμένη/ και στο πρόσωπο – όπου ο αέρας στέκεται –/ έχει τα μάτια ένθετα πετράδια/ – βλέμμα που δεν μπορείς να συναντήσεις –/ και βλέπει προς τα μέσα μόνο στο χορό που χορεύει», «Θάλασσα της Μάνικας, νοικοκυρά μου/ στο μονόσπιτό σου στα Αμπέλια –/ και το κλειδί κρυμμένο στο βαρέλι/ με τις ανθισμένες ασπασίες». «Θάλασσα της Μάνικας, από το καθετί του κόσμου η έξοδός μου».