Η χρυσαλίδα Αλγερινά χρονικά ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Ο Ταλέμπ προχωρούσε τώρα… Για πρώτη φορά από τότε που είχε αρχίσει η αλλόκοτη αυτή σκηνή, ο Μοκράν φοβήθηκε. Παρατήρησε ότι ο άνθρωπος εκείνος ήταν καμπούρης. Το πρόσωπό του αυλακωμένο από τις ρυτίδες, ήταν σκυμμένο στο κρεβάτι της κοιμισμένης γυναίκας. Η έκφραση των ματιών του ήταν αφόρητη, σαν ο Ταλέμπ να τα είχε καρφώσει επάνω στην Χαντιτζά. Δίχως να τη βλέπει. ..Έφερε το κανούν κοντά στην Χαντιτζά. Άρχισε να ψέλνει με μια φωνή που έβγαινε από το λαρύγγι, πολύ υποβλητική μέσα στη σιωπή του δωματίου…
Ξαφνικά η φωνή έγινε τρομερή κι είπε καθαρά αυτή τη φορά: «Από πού βγάζεις κέρατα; Από πού βγάζεις κέρατα;» Τα μακριά διάφανα χέρια του ακουμπούσαν στο στήθος της Χαντιυζά. Εκείνη έμοιαζε να πνίγεται κάτω από το βάρος αυτών των χεριών. Ανάσαινε με δυσκολία. Κουνούσε το κεφάλι ψιθυρίζοντας το όνομα του άντρα της. Ο Μακρόν ένιωθε ότι τον φώναζε να την βοηθήσει. Όρμησε να την γλιτώσει από την επιρροή του διαβολικού ανθρώπου, αλλά η μητέρα του τον συγκράτησε με μια δύναμη που δε θα την περίμενε κανείς από μια γυναίκα της ηλικίας της…