Κύριε Μέρικ, με ονόμασαν Ηλέκτρα

Ηλέκτρα. Μια ύπαρξη αλλιώτικη, γεννημένη σε έναν κόσμο που δεν μπορούσε να την κατανοήσει. Το Σύνδρομο του Πρωτέα σκάλισε το κορμί της, αλλά δεν άγγιξε ποτέ την ψυχή της. Έγινε σύντροφος του πόνου, και εκείνη, αντί να πολεμήσει, του μίλησε.

“Δεν είσαι εσύ που θα με αλλάξεις,” του είπε. “Εγώ θα αλλάξω εσένα.”

Ο αρχαίος Πρωτέας, ο θεός που αλλάζει μορφές, είχε δώσει το όνομά του σε μια ασθένεια σκληρή, σε μια μάχη άνιση. Μα η Ηλέκτρα δεν λύγισε. Χόρεψε μαζί του. Του έδειξε ότι ο Πόνος μπορεί να μεταμορφώνεται, μα η Αγάπη μένει πάντα ίδια.

Ο αφηγητής τη γνωρίζει, τη φοβάται, τη λατρεύει. Μα χρειάζεται χρόνος και πόνος για να καταλάβει. Για να δει πέρα από την ασθένεια, πέρα από την αδυναμία, πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Η Ηλέκτρα δεν γεννήθηκε για να τη λυπούνται, γεννήθηκε για να δείξει πώς νικιέται ο Πόνος, όταν επιλέγεις να τον κοιτάξεις με Αγάπη.

“Ηλέκτρα – ο Χορός με τον Πρωτέα” δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι μια σύγκρουση με το αναπόφευκτο, μια κατάβαση στην απώλεια, και μια ανάβαση στη λύτρωση. Είναι το βλέμμα που διαλύει το σκοτάδι.

Μερικές φορές, οι πιο φωτεινές ψυχές γεννιούνται στα πιο βασανισμένα κορμιά.

Αρκεί να αντέξουμε να τις κοιτάξουμε κατάματα.

Άκης Κουστουλίδης – Σκέψεις