Ο Φυτάγας

[...]«Κόψε μωρέ γλήγορα την μπράγκα από τουν άνθρωπου...»
Σκύβει ο σιδεράς, με σφυρί και κοπίδι, σπάει την μπράγκα και απελευθερώνει τον Φυτάγα που τον ευχαριστεί κουνώντας το κεφάλι του και χαιδεύοντας το κεφάλι του γύφτου.
Η κυρά Θοδώρα βγάζει από την τσέπη της μαύρης ποδιάς της ένα χειρομάντηλο άσπρο και σκύβει να το δέσει στο πληγιασμένο πόδι του άντρα της.
«Άστο ρε γυναίκα δεν κουτσαίν’ η γίδα από τ’ αυτί! Πάμε στο σπίτι μας να γιορτάσουμε την απελευθέρωση! Ήρθε η ώρα Θοδώρα να ζησ’ν τα παιδιά μας ελεύθερα!» Και το δάκρυ έτρεξε στο στεγνωμένο πρόσωπό του.
Υποβασταζόμενος από κόρη και γυναίκα, κλαίγοντας όλοι μαζί και με πολλούς άλλους γύρω τους, βαδίζουν προς την δυτική έξοδο του κάστρου [...]


Αφανείς, ηρωικοί άνδρες, ταπεινοί, θυμόσοφοι, σκληροτράχηλοι αλλά και ευαίσθητοι, μπράτσα γερά για στηρίγματα των γυναικών του σπιτιού τους, αναστήματα υψηλά για τα παιδιά τους.
Αυτοί οι άνδρες, που αψηφούσαν τις πληγές τους και διασκέδαζαν τη φτώχεια τους, μας παράδωσαν τον τόπο μας ελεύθερο και δεν αξίζουν τη λησμονιά μας.

Ειρήνη Αλεξάνδρου Λαζάνη-Τσίγκα
Φιλόλογος