Αδιέξοδα της δυτικής κριτικής σκέψης

Μπροστά στη διαρκή επιστροφή του πολέμου της οικονομίας και του χρέους, του πολέμου των ιμπεριαλισμών και της αποικιοκρατίας, ή ακόμα του πολέμου κατά των γυναικών και των υποκειμενικοτήτων, τα κείμενα που συγκροτούν τα Αδιέξοδα της δυτικής κριτικής σκέψης αποτελούν μια κατεπείγουσα «οντολογία του παρόντος». Ο Μαουρίτσιο Λατσαράτο αποπειράται να αναλύσει σε αυτά πώς το εγχείρημα υπέρβασης του μαρξισμού (Φουκώ, Ντελέζ και Γκουαταρί, Νέγκρι και Χαρντ, Αγκάμπεν) οδήγησε στην «ειρηνοποιημένη» θεώρηση του καπιταλισμού, συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση του πιο αδύναμου προλεταριάτου από τις απαρχές του καπιταλισμού και στην εγκαθίδρυση του «βαθμού μηδέν» της στρατηγικής σκέψης. Αν «η πρώτη δουλειά της εξουσίας είναι να αρνείται την ύπαρξη του εμφυλίου πολέμου», για να βγούμε από τη μακρά πανωλεθρία που ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του 1970 χρειάζεται η κριτική σκέψη να προβεί και πάλι στην «χάραξη διαχωριστικών γραμμών».

«Ελπίζω ότι η φασιστική απειλή θα καταστήσει σαφές σε όλους ότι οι διαφορές και οι πολλαπλότητες αυτές καθαυτές είναι αδύναμες αν δεν κατορθώσουν να συγκροτήσουν εργαλεία για να μπορούν να δράσουν εντός του πλαισίου της ταξικής πάλης, δηλαδή εντός της μακροπολιτικής σύγκρουσης».