Ζωή θάνατος μη αναπαράσταση τελετουργία

Το παρόν κείμενο φαίνεται να είναι μία μελέτη για την μη αναπαραστατική, ανακλαστική, πρόσληψη της ζωής και του θανάτου και την τελετουργική βίωσή της κατά την αρχαιότητα, στο πλαίσιο της αδιαχώριστης, οργανικής ολότητας ανθρώπου-Φύσης.
Το παρόν κείμενο είναι όλα όσα φαίνεται να είναι, αλλά δεν είναι μόνον αυτά· είναι κάτι πολύ περισσότερο και παράλληλα κάτι πέρα από όλα αυτά και τον σύγχρονόν τους ορίζοντα: Είναι η αφόρμηση της διατύπωσης μιάς διερώτησης όσον αφορά την δυνατότητα διαφυγής του ανθρώπου από το σημερινό αδιέξοδο της σχέσης του με την Φύση· η Φύση απειλεί πλέον σοβαρότατα την ζωή του ανθρώπου, ο οποίος επί αιώνες διέγραψε, και ακόμη στο παρόν διαγράφει, μία πορεία υπερτροφικής βούλησης κατίσχυσης και επιτέλεσης ακραίων πράξεων παρέμβασης επί της Φύσης, μία πορεία θεμελιωμένη στην ακόλουθη, μείζονα, πλάνη: στην αναπαραστατική βεβαιότητα του ανθρώπου περί του πλήρους, απόλυτου, διαχωρισμού του από αυτήν, βεβαιότητα η οποία ως παρεπόμενο είχε την αυτο-θεοποίηση της αξίας του, της δύναμής του, των δυνατοτήτων του και την υιοθέτηση του μηδενιστικού δόγματος «όλα μου επιτρέπονται».
Το ερώτημα το οποίο θέτει στο Επίμετρό του το παρόν κείμενο είναι κατά πόσον η στοχαστική —με παραδειγματικό επίκεντρο τον Εμπεδοκλή— και η ποιητική —με παραδειγματικές αναφορές τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Ευριπίδη και τους ορφικούς ύμνους— δείξη της οργανικής ολότητας ανθρώπου-Φύσης, θα μπορούσε να εκληφθεί ως μία αρχαική απλοικότητα η ως μία διττή ευρετική ανάκτησης της φυσικής ιερότητας της ζωής.