Αναμνήσεις από το ρετιρέ

Η φύση είναι πληκτική. Αν δεις ένα έλατο, τα έχεις δει όλα, αν δεις ένα ελάφι, τα έχεις δει όλα. Η µανία του ανθρώπου να ανακαλύψει, να καταγράψει και να ταξινοµήσει όλα τα είδη του πλανήτη δείχνει το ένα και µοναδικό του ενδιαφέρον, που είναι να ξέρει ποιο είδος καταστρέφει κάθε φορά, ώστε να καταγράψει την καταστροφή του. Η φύση του ανθρώπου είναι αντιφυσική.

Λένε ότι σήµερα δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή οι άνθρωποι δεν κάνουν πράγµατα από κοινού. Αλλά για να κάνουν οι άνθρωποι πράγµατα από κοινού, προϋποτίθεται πως έχουν κοινά. Το µόνο κοινό που έχουν είναι ότι θέλουν να κάνουν αυτό που τους συµφέρει. Αυτό το κοινό, φυσικά, τους χωρίζει, αφού σπάνια το συµφέρον τους είναι κοινό.

Δεν συµµετέχω στα κοινά. Για να συµµετέχω στα κοινά θα πρέπει να έχω κοινά µε τους άλλους. Εγώ όµως δεν έχω κοινά µε κανέναν. Κοινά έχω µόνο µε την οικογένεια που ζει από κάτω µου, επειδή ζούµε στο ίδιο κτίριο και πληρώνουµε κοινόχρηστα για να διατηρείται καθαρό. Αυτή είναι πράγµατι µια, όπως λένε, κοινή προσπάθεια.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Λαµπράκου Αναµνήσεις από το ρετιρέ αποτελεί, πέρα από ένα µικρό αριστούργηµα, και το πολυαναµενόµενο, για κάποιους, «ηλεκτρονικό» µανιφέστο µιας ατροφικής, συναισθηµατικά ανάπηρης, χωρίς γενικότητες ή γένη, γενιάς.
Λευτέρης Βασιλόπουλος, Κοντέινερ

Ένας µονόλογος που σκαρώνει από τη µοναξιά του την πιο γνήσια αλληλεγγύη.
Στέργια Κάββαλου, Doctv

Το τοπίο είναι απολύτως συγκεκριµένο: ένα δωµάτιο αυτοεγκλεισµού ενός τυπικά «απροσάρµοστου» νέου, όπου όλα συµβαίνουν πυρετικά, βασανιστικά. Το αδιέξοδο της ύπαρξης µεγεθύνεται ως αδιέξοδο του ίδιου του πολιτισµού.
Γιώργος Βέης, Δέκατα

Ο µετα-άνθρωπος είναι εδώ, κυρίως υπό τη συνθήκη της απουσίας, της εξαφάνισης, της εξαΰλωσης, της «ηλεκτρονικοποίησής» του.
Ιορδάνης Κουµασίδης, The Books’ Journal

Μια δυστοπία παρούσα στο σήµερα και όχι τοποθετηµένη, ως είθισται, σε κάποιο απώτερο µέλλον, πορευόµενη από µια εσωτερική ανάγκη για µοναδικότητα.
Γιάννης Καλογερόπουλος, NO14ME