Το Λιδορίκι και το Μαλανδρίνο (Δωρίδα) στα χρόνια του Καποδίστρια

Οι επαρχίες του Λιδορικίου και του Μαλανδρίνου (Δωρίδας) λόγω κυρίως της θέσης τους ήταν από τον Αύγουστο του 1828 οι πρώτες οριστικά ελεύθερες επαρχίες της Ρούμελης.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, τα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια, μόνο ομαλά και ήσυχα δεν ήταν· η περίοδος της νέας κατοχής 1826-1828 και ο διχασμός που επέφερε είχε αφήσει ανοικτές πληγές και δυσεπίλυτες εκκρεμότητες.
Έως την απελευθέρωση της Ναυπάκτου, τον Απρίλιο του 1829, η ευρύτερη περιοχή ήταν ένα στρατόπεδο, η συντήρηση του οποίου σε συνδυασμό με την ληστεία γονάτισαν ξανά τις επαρχίες. Μπόρεσαν παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποί τους και γύρισαν σιγά - σιγά στα χωράφια και τις στάνες· άρχισαν να αναστηλώνουν τα σπίτια, δημιούργησαν λίγα σχολεία, προσπάθησαν να κτίσουν με σχέδια πόλης, συντήρησαν τις εκκλησίες τους κι είδαν οικοδομημένο το νέο καθολικό στην Βαρνάκοβα. Πήραν, έστω και για λίγο, μια μικρή γεύση από το βασικό πρόταγμα της Επανάστασης, «ένα ελεύθερο,
ανεξάρτητο, μοντέρνο ελληνικό κράτος». Ήρθε ωστόσο μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη ένας πολύ καταστροφικός εμφύλιος που έκανε τους ανθρώπους της περιοχής να πάρουν και πάλι το τουφέκι·
και για δεκαέξι σχεδόν μήνες σταμάτησαν κάθε δημιουργία, κάηκαν τα Σάλωνα και άλλαξε δυο φορές χέρια το φρούριο της Ναυπάκτου.

Σε περιβάλλον διχόνοιας οι άνθρωποι των επαρχιών εναπόθεσαν κι αυτοί τις ελπίδες τους στην διακυβέρνηση του ανήλικου Βαυαρού μονάρχη και την Αντιβασιλεία...