Πεδίον ανθίσματος

Ο ζωγραφικός κόσμος του Κυραρίνη έχει μια κατακτημένη, με καιρό και με κόπο, απλότητα και παιδικότητα. Εδώ ενεδρεύει ένας κίνδυνος παρερμηνείας της ζωγραφικής του, να τον κατατάξει δηλαδή κάποιος στους ναΐφ ζωγράφους, θα ήταν πολύ μεγάλο λάθος. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο: ο Κυραρίνης είναι λόγιος ζωγράφος. Στον σκληρό αγώνα για την κατάκτηση του προσωπικού ύφους έχει διαλέξει τους συνομιλητές του: Κλες, Μιρό, Ντυμπυφέ (περισσότερο, νομίζω, από τους δύο προηγούμενους), αλλά και Μόραλη (ας φέρει ο θεατής στον νου του τα σχέδια που βλέπουμε στην πρόσοψη του Χίλτον). Είναι ολοφάνερο όμως ότι η μεγάλη πηγή από την οποία αντλεί είναι η ελληνική λαϊκή τέχνη, από εκεί πηγάζουν τα μοτίβα του, από τα λαϊκά κεντήματα, τα ξυλόγλυπτα, τα λιθανάγλυφα. Όλα αυτά όμως δουλεμένα με εντελώς δικές του τεχνικές.
Η τέχνη του Κυραρίνη είναι απατηλά εύκολη, ο βιαστικός θεατής της μπορεί να νομίσει ότι πρόκειται για ένα ευχάριστο διακοσμητικό παιχνίδι. Τα έργα του θέλουν κοίταγμα και ξανακοίταγμα, από κοντά, πολύ κοντά, για να προσέξεις τις λεπτομέρειες και από απόσταση για να συλλάβεις την αρχιτεκτονική τους. Και πέρα από αυτά, χρειάζονται και άλλες προϋποθέσεις για να εννοήσεις το πνευματικό βάθος τους και να συγκινηθείς από αυτό. Ο συνεσταλμένος Αλέκος Κυραρίνης είναι τολμηρός ζωγράφος, με ακοίμητο δημιουργικό πάθος και πνευματική ένταση. Ο Θεός να του χαρίζει χρόνια!