Έρωτας και Θάνατος στο έργο του Διονύσιου Σολωμού

Οι Έλληνες, έστω και για μια φορά στην ζωή τους, έχουν τραγουδήσει τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού: «Σε γνωρίζω από την κόψη, του σπαθιού την τρομερή». Ακόμα και οι Μεγάλες Εβδομάδες των Παθών του νεότερου κράτους είναι βγαλμένες από αυτές τις στροφές, «απ’ τα κόκαλα» των Ελλήκράτους Ελλήνων. Είναι ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», που αντηχούσε από τα πεδία των νων. μαχών του δεκάτου ενάτου αιώνα, έως και τους σκοτεινούς χρόνους του εικομαχών εικοστού πρώτου. Ο πιστός μαθητής του, ο μελετητής και εκδότης του, Ιάκωβος στού Πολυλάς (1825-1896) ήταν ο πρώτος που τον χαρακτήρισε «εθνικό ποιητή». Ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων, ο κόμης Διονύσιος Σολωμός, δημοσίευσε ελάχιστα έργα του και από το 1828 έως την κοίμησή του το 1857, έζησε με ολιελάχιστα ολιγάρκεια ως ένας ταπεινός άνθρωπος σε μια μικρή κάμαρα, απομονωμένος από γάρκεια την δημοσιότητα και την κοσμική ζωή. Το 1859, ο Πολυλάς έχοντας συγκετην συγκεντρώσει και μελετήσει τα γραπτά του με σέβας και ευλάβεια προσέφερε στο ντρώσει κοινό την πρώτη έκδοση, «Τα Ευρισκόμενα». «Όπως ο Κάλβος, και αργότερα ο Καβάφης, μου φαίνεται πως ο Σολωμός ήταν από τους τρομερά πολυσύνθεο πολυσύνθετους εκείνους ανθρώπους που κατάληξαν σε λίγες γραμμές ή ένα τόμο» έγρατους έγραψε ο Ζήσιμος Λορεντζάτος (1915-2004) ψε 11. Τω όντι, ο Σολωμός επειδή είναι ο . εθνικός ποιητής των Ελλήνων, είναι και υπερεθνικός, ένας εκ των κορυφαίων λογοτεχνών.
(Από τον Πρόλογο της έκδοσης)