Ο κυνηγός του μεσονυχτίου

... Είχε ακινητοποιήσει το σώμα μου ανάμεσα στα πόδια του, ρίχνοντας όλο το βάρος του κορμιού του πάνω μου. Τ' αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν από την έλλειψη οξυγόνου. Η μικρή καγκελόπορτα του κήπου έτριξε ανατριχιαστικά μέσα στην νύχτα. Έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε. Έκλεισε με ένα δυνατό βρόντο. Το απότομο κλείσιμο της πόρτας, οι μεγαλόφωνες ομιλίες και τα βήματα στην πυλωτή, νομίζω πώς ήταν ο από μηχανής θεός.
Αντέδρασε αστραπιαία σαν αιλουροειδές. Σκυφτός και με κινήσεις σίγουρες πήδηξε το μικρό μαντρότοιχο. Θυμάμαι αμυδρά τη μαύρη σκιά πάνω στον τοίχο... Μετά τίποτα. Έχασα τις αισθήσεις μου.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο αγνώστων στοιχείων Βασίλης Κούρης που εμφανίστηκε πρόσφατα με το μυθιστόρημα Ο κυνηγός του μεσονυχτίου (στο βιβλίο δεν υπάρχει γι' αυτόν ούτε έτος ούτε τόπος γέννησης) φαίνεται πως έχει διαβάσει κατά κόρον Γιάννη Μαρή αλλά όχι Φώντα Λάδη ή άλλους έλληνες συγγραφείς αστυνομικών αφηγημάτων. Οι επιρροές του όμως από τα αμερικανικά θρίλερ (μυθιστορήματα και ταινίες) με παρανοϊκούς δολοφόνους, από εκείνους που αποκαλούνται serial killers, είναι εμφανέστατες. Στο μυθιστόρημά του δεν υπάρχουν κοινωνικές επισημάνσεις, δεν γίνεται η παραμικρή μνεία των προβλημάτων που απασχολούν ή ταλανίζουν τη σημερινή ελληνική κοινωνία. Κεντρικός ήρωας είναι ένας παρανοϊκός άντρας που δολοφονεί γυναίκες τις νύχτες στους δρόμους της Αθήνας. Στα ίχνη του τίθεται ένας δημοσιογράφος ο οποίος κατορθώνει να τον εντοπίσει και να τον εξουδετερώσει.



Φίλιππος Φιλίππου

ΤΟ ΒΗΜΑ, 22-07-2001