Ο κενός καθρέφτης και η πολιτική του μη ωραίου

Η συζήτηση περί μετανεωτερικότητας και μεταμοντερνισμού είναι μια συζήτηση που έμεινε ημιτελής - όπως ακριβώς ημιτελή προγραμματικώς έμειναν, κατά πολλούς στοχαστές, η νεωτερικότητα και ο μοντερνισμός. Η εστίασή μας στο παρόν βιβλίο αφορά τις συσχετίσεις, ενίοτε συγκλίσεις, αισθητικού και πολιτικού κατά τη μετανεωτερικότητα σε μια σειρά από μείζονα πεδία της φιλοσοφικής συζήτησης όπως, μεταξύ άλλων, ηθική, ιστορικότητα, διαφορά, ετερότητα, αναπαράσταση, υποκείμενο.
Βασικές μας αναφορές αποτελούν ο Ζαν-Φρανσουά Λιοτάρ και ο Ζαν Μποντριγιάρ και δίπλα τους λιγότερο γνωστοί στην Ελλάδα μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι όπως ο Τζιάνι Βάτιμο και ο Μισέλ Μαφεσολί. Από πλευράς κριτικής αποτίμησης του μεταμοντέρνου τον πρώτο λόγο διατηρούν ο Φρέντρικ Τζέιμσον, ο Τέρυ Ίγκλετον και ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ. Σε επίπεδο έρευνας πεδίου, καταγράφονται και σχολιάζονται αισθητικές και πολιτικές πρακτικές των τελών του εικοστού και των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα οι οποίες θα μπορούσαν να εγγραφούν στο, ούτως ή άλλως ομιχλώδες και ρευστό, πλαίσιο του μεταμοντερνισμού.
Εν τέλει το ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς διατυπώνεται ως εξής: θεμελιώνει το μεταμοντέρνο μια νέα, ιδιαίτερη σχέση αισθητικής και πολιτικής μέσω των νέων νοηματοδοτήσεων που προσδίδει σε καθεμιά από αυτές; ή παραμένει ένα απλό αναμάσημα του σχετικισμού ο οποίος κατατρύχει τη φιλοσοφία σχεδόν από τις απαρχές της;