Η ύστατη ύλη

Η ζωή μια ταπετσαρία υφαντή. Όλα κεντημένα πάνω της.
Αυτά που υπήρξαν και θα έρθουν. Αυτά που τώρα ζούμε.
Όλα. Όσα αισθανθήκαμε και όσα μετανιώσαμε να πούμε.
Σκιές ερριμμένες. Όλα πάνω της κεντίδια. Κοίτα. Σπίτια.
Αγροτικά. Επαύλεις και υποστατικά. Κάρα και άλογα.
Φορέματα και λούσα. Αγροί, εδώδιμα και αποικιακά. Λέξεις,
λέξεις και πάλι λέξεις. Ειπωμένες, ανείπωτες. Όλα,
κεντημένα, μια Βίβλος αυτή η ταπισερί της ζωής μας. Από
το Α στο Ω, όσοι διαβάζουν ευαγγέλια. Μην χάνουμε χρόνο.
Κοίτα. Πλήρωσε εισιτήριο πόνου η μητέρα σου, για να σε
βάλει μέσα να δεις. Κοίτα, για κοίτα Jonas. Κοίτα πιο κοντά,
πιο καθαρά. Τα πρόσωπα των ανθρώπων. Εντάξει, τις
φιγούρες τις διακρίνεις. Από μακριά συμπληρώνεις τα κενά.
Ισότητα του νου, το μοτίβο. Για κοίτα πιο προσεκτικά όμως.
Πλησίασε, μην φοβάσαι. Να φοβάσαι όσο δεν βλέπεις.
Πλησίασε. Κάτι λείπει. Τα πρόσωπα. Έχουν ξεθωριάσει. Εσύ
τα ξεθωριάζεις, εντεταλμένος. Εσύ, δρώντας με ανέκκλητο
πληρεξούσιο κάθε ανθρώπου που υπήρξε, υπάρχει και θα
υπάρξει, ακούσιο. Κατ’ εντολή του και για λογαριασμό του,
καλύτερα τώρα παρά ποτέ, παρά μετά τη δρασκελιά από το
ρείθρο…