Και τα σημάδια πού είναι;

Είναι μπροστά μας, δίπλα μας, εντός μας: τα σημάδια μιας «αόρατης βίας».

Μιας βίας το ίδιο επώδυνης με τη σωματική που, πολλές φορές, αφήνει πιο βαθιά αποτυπώματα και που δεν είναι εύκολο να αποδειχθεί γιατί δεν υπάρχουν μώλωπες, δεν υπάρχουν κραυγές. Μόνο βουβά κλάματα που μόνο πολύ εξασκημένα αυτιά μπορούν ν’ ακούσουν. Απουσία αποδεικτικών στοιχείων, το θύμα βιώνει μια απέραντη μοναξιά και σπάνια βρίσκει συμπαράσταση, ακόμα και στο πολύ οικείο περιβάλλον, το οποίο γίνεται περισσότερο δύσπιστο και λιγότερο ενσυναισθητικό. Έχοντας υποστεί δε, σε βάθος χρόνου, υποτίμηση, ταπείνωση, ειρωνεία και προσβολές, διαμορφώνει συνήθως μια παθογενή συμπεριφορά και προσωπικότητα, αφού έχει μάθει να βρίσκεται σε μια χρόνια και καθημερινή επιφυλακή, σ’ ένα διαρκές άγχος και μια αγωνία και οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη.

Όλ’ αυτά αποτυπώνονται με αφορμή τη δύσκολη σχέση της Ε. με τον Β., μέσα από την οποία επιχειρείται μια εμβάθυνση και μια σφαιρική ματιά στο θέμα της ψυχολογικής κακοποίησης: πώς βιώνει την κακοποίηση το θύμα, πώς δικαιολογεί συνεχώς τον εαυτό του ο θύτης επιρρίπτοντας αλλού τις ευθύνες, αλλά και ποια είναι η στάση του στενού συγγενικού-φιλικού κύκλου και του ευρύτερου κοινωνικού περίγυρου σ’ αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους.

Ο Β., μια προσωπικότητα με έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία, με κοινωνικό κύρος και αναγνωρισιμότητα, είναι παντρεμένος με την ανασφαλή και ευαίσθητη Ε., μια γυναίκα που κουβαλάει παιδικά τραύματα και δύσκολα βιώματα, η οποία όμως τελικά καταφέρνει, μέσα από ένα οδυνηρό ταξίδι ζωής, να βρει την εσωτερική της δύναμη να θωρακίσει τον αυτοσεβασμό της και να κάνει την ανατροπή!