Χαρμολύπης σπαράγματα

Δύο είναι οι σημαντικότερoι κεντρικοί άξονες που θεμελίωσαν τον ποιητικό και τον πεζό λόγο, από καταβολής κόσμου μέχρι τις μέρες μας: Ο Έρωτας και ο Θάνατος. Ενεός μένει ο άνθρωπος, βουβός κι ανυπεράσπιστος φλέγεται από το ερωτικό πάθος που τον κατακεραυνώνει, τον οδηγεί στον έβδομο ουρανό ή τον καταποντίζει σε αδηφάγα τενάγη. Μηδαμινός κι αδύναμος ωχριά μπροστά στο φάσμα του θανάτου, ικετεύει ανώτερες δυνάμεις να τον προστατεύουν και να τον σώσουν από το θανατικό, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει ο λαός μας. "Ην εγγύς έλθη θάνατος, ουδείς βούλεται θνήσκειν", έλεγαν οι πρόγονοί μας. Ωστόσο, οι πύλες του Άδη έχασκαν πάντα ορθάνοιχτες για να χωρέσουν όλο και περισσότερους θνητούς κι ο ποταμός Αχέροντας δεχόταν την ψυχή για τον Κάτω Κόσμο που, ως όφειλε, κρατούσε πάντα έναν οβολό, πικρό εισιτήριο για τα παλάτια του Χάροντα. Kατά τον λυρικό ποιητή Μίμνερμο, οι Μοίρες Λάχεσις, Άτροπος και Κελευθώ στέκουν δίπλα στον άνθρωπο από την ώρα που γεννιέται και του επιφυλάσσουν κάθε καλό ή κακό που θα συναντήσει στην πορεία της ζωής του. Άλλη φέρνει τον Έρωτα, άλλη τις κακοτυχίες, τα οδυνηρά γηρατειά και τον θάνατο. Το φοβερό τέρας που καραδοκεί στις πύλες του Άδη κι αρπάζει τις ψυχές ενέπνευσε πολλούς ποιητές.
Παραθέτω την περιγραφή του Δάντη από την Θεία Κωμωδία: "Ο Κέρβερος, το απάνθρωπο δύσμορφο τέ ρας, αλυχτά με το τριπλό λαρύγγι του και σαν σκυλί γρυλίζει στους σκιερούς λασπότοπους. Με μάτια που λάμπουν κατακόκκινα και με γενειάδα λιγδερή και μαύρη. Κοιλαράς με οπλές στα πόδια. Αρπάζει, γδέρνει, ξεσκίζει και σπαράζει τις ψυχές". ΔΑΝΤΗΣ, "Η θεία Κωμωδία"