Σωτηρία Μπέλλου

[...] Και να το κουβάρι της Ιστορίας να ξετυλίγεται, στην Ελλάδα του '50, του '60, του '70. Το λαϊκό τραγούδι κυριαρχεί, αποενοχοποιείται, ενώνει, γίνεται η εσπεράντο των Ελλήνων όλων. Μετά τα χρόνια τα βαριά, της φτώχειας, του πολέμου, του διχασμού, έρχονται τα Χρόνια της Αθωότητας. Η χαρά παίρνει το μερτικό της στην καθημερινή ζωή, ο ελληνικός κινηματογράφος ανθεί. Ένα ξέσπασμα λαϊκό το λαϊκό τραγούδι, εκφράζει πάντα τον έρωτα και τον πόνο, αλλά και το κέφι, την ευφορία, την απόλαυση. Η σκωπτική αλλεγκρία του Ζαμπέτα συναντά τη βαθυστόχαστη φινέτσα του Μητσάκη και οι δυο μαζί την ντόμπρα λιτότητα της Μπέλλου. Αυτοδίδακτοι όλοι, διαμάντια που δεν σήκωναν κατεργαριά, γεννήθηκαν λαμπεροί και μονάκριβοι. Υπάρχει να κλείσεις τα μάτια, να ακούσεις έναν από τους τρεις και να τον μπερδέψεις με κάποιον άλλο; Καμμία. [...]