Ώρες κοινής ανησυχίας

Οι ένοικοι δυο απέναντι πολυκατοικιών επί της οδού Ανεξαρτησίας, άνθρωποι συνηθισμένοι, την εποχή της καραντίνας, αρχίζουν να παρατηρούν τους γείτονές τους. Με το μεγαλείο και τις μικρότητές τους, το γέλιο και το κλάμα, τις αλήθειες και τις πλάνες τους: ένας στρατηγός εν αποστρατεία που δεν τα ’χει καλά με κανέναν, μια γυναίκα που εγκληματεί από μεγάλο έρωτα, ένα ζευγάρι που σκόπιμα αγνοεί ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ένας αντιρρησίας στράτευσης, δυο νέοι που ψάχνουν μόνο την αγάπη, ένας τηγανισμένος –στην κυριολεξία όμως– σατράπης σύζυγος, μια συνταξιούχος καθηγήτρια που δεν έχει τραγουδήσει ποτέ, ένας Ρωμαίος και μια Ιουλιέτα που δεν θα πάρουν ποτέ το δηλητήριο γιατί το πίνουν κάθε μέρα.
Αυτοί, και άλλοι τόσοι, σκιαγραφούν με χιούμορ και πίκρα το πορτρέτο μιας κοινωνίας, ήδη «διασωληνωμένης», πολύ πριν από την πανδημία.
Οι γραφές αυτές λοιπόν είναι αποτέλεσμα της πρώτης καραντίνας, του πρώτου εγκλεισμού. Και μιλάνε, εκτός από τον φυσικό εγκλεισμό, το «μένω μέσα» δηλαδή που επεβλήθη, μιλάνε για εγκλεισμούς «αόρατους», ας το πω έτσι, που επιβάλλουμε μόνοι μας ή μας επιβάλλουν άλλοι στη σκέψη, τα συναισθήματα, τις ιδέες, τον προσανατολισμό, τον προσδιορισμό του εαυτού μας και του κόσμου μας. Εγκλεισμούς που έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα να μας στερούν τη χαρά της ζωής. Η οποία χαρά, στο κάτω κάτω , σε μια ζωή τόσο σύντομη, είναι το τελικό ζητούμενο.
Καλώς βρεθήκαμε και πάλι.

Απόσπασμα από τον πρόλογο της συγγραφέως