Κληρονόμος, Γιάννης

Γεννήθηκα το Απρίλιο του 1945 στον Πειραιά. Μια διασκελιά ποδαρόδρομος- καθημερινή βόλτα- μέχρι το κέντρο. Το Δημοτικό θέατρο, το Πασαλιμάνι, το λιμάνι. Περίπατος με τα άλλα παιδιά, κλωτσώντας τις πέτρες του δρόμου. Δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Μια άλλη εποχή. Δεν πείνασα, Ο πατέρας φρόντιζε. Ήτανε ναυτικός μηχανικός κι αυτός. Τότε υπήρχε πείνα, μόλις είχε αρχίσει η χώρα να συνέρχεται. Λιγοστά ήταν όλα τότε, αλλά οι ψαράδες περνούσαν στους δρόμους με ένα τεράστιο πανέρι με ψάρια που μύριζαν φρεσκάδα και από πίσω ερχότανε ο παγοπώλης για το τέταρτο της κολόνας πάγου της συντήρησης. Τα τρόφιμα κόστιζαν και τα παίρναμε λίγα λίγα. Πάντα ήτανε ακριβά τα τρόφιμα στις γειτονιές για τους φτωχούς. Όμως είμαστε όλοι χαρούμενοι και ζωντανοί και κάναμε παρέες και ρεφενέ πάρτι με αράπικα φιστίκια και στραγάλια. Τα σπίτια είχαν αυλές με τριαντάφυλλα, βασιλικούς, γιασεμί και άλλα λουλούδια. Οι νοικοκυρές ασβεστώνανε κάθε βδομάδα τα πεζοδρόμια με μια βούρτσα. Αλλά μετά ήρθε η πρόοδος και οι αυλές γίνηκαν μπαλκόνια και ρετιρέ σε διαμερίσματα περιστερώνες στα ανήλιαγα στενά που μύριζαν μούχλα και πετρέλαιο στην είσοδο από τον καυστήρα του υπογείου. Οι κήποι χάθηκαν. Τα πεζοδρόμια έγιναν μικρά για να χωράνε να παρκάρουν τα Ι.Χ. μας. Σαν μαθητής; Χα …αν και με στέλνανε σε σχολεία εγώ απέφευγα τα γράμματα σαν δαιμονικά. Μοιραία σπούδασα μηχανικός στον Προμηθέα όπως οι πιο πολλοί νέοι τότε. Ναυτικός. Τίποτα σπουδαίο θα πείτε. Όμως χάρις σε αυτό γύρισα όλον τον κόσμο, η σχεδόν όλον. Είδα πανέμορφες πόλεις και κακάσχημες. Είδα φτώχεια και πλούτο, είδα πολιτισμό και μιζέρια. Είδα αγάπη και πολέμους με μίσος. Γνώρισα καλούς και κακούς ανθρώπους. Προσκύνησα σε εκκλησιές, σε τζαμιά και σε παγόδες έτσι για την γνώση. Δούλεψα σε όλα τα είδη των πλοίων. Από μικρά φορτηγά έως τεράστια κρουαζιερόπλοια και στα γραφεία τους επίσης, πολλά χρόνια. Κάποτε με βαρέθηκε ο ίδιος ο χρόνος και μου είπε. -«Μεγάλωσες ρε, Γέρασες παράτα τα». Ο Νίκος Μ. Ένας καλός φίλος εδώ στην Αίγινα που μένω κοντά 35 χρόνια μου είπε μια μέρα. -«Ρε Γιάννη μιας και κάθεσαι, δεν γράφεις κάτι να το βάλουμε στο μπλοκ που έχω. Ότι νάναι ρε φίλε, Είδα ότι κάνεις και καλά γράμματα». Έτσι άρχισαν όλα. Και έγραψα ότι θυμόμουν. Μόνο τις αναμνήσεις από τα 55 χρόνια στην θάλασσα. Υπάρχουν πολλά ακόμη που ξέχασα, αν και δεν θα έπρεπε. Ξέχασα φίλους, συνάδελφους, αγαπημένους και μισητούς. Ανθρώπους, που ποτέ δεν συναντηθήκαμε ξανά. Έτσι και αλλιώς λίγοι μείναμε πια. Προσπαθώ να σας δώσω εδώ σε αυτές τις σελίδες την μυρωδιά της θάλασσας όπως δεν την μάθατε ποτέ. Από μια άλλη σκοπιά. Αυτήν, με την ματιά ενός μηχανικού της θάλασσας. Η ζωή στην θάλασσα δεν είναι μόνο οι γλάροι και ένα άσπρο πανάκι στο γαλάζιο πέλαγος, με το άσπρο συννεφάκι. Έχει μολυβένιο χρώμα, πόνο, κούραση και μοναξιά. Καλώς σας βρίσκω. Γιάννης Κληρονόμος