Essai sur la notion juridique de communication

Η διατριβή αυτή κατασκευάζει και προτείνει ένα νομικό ορισμό της έννοιας της επικοινωνίας, αντιδιαστέλλοντάς την από την έννοια της ιδιωτικής ανταπόκρισης. Σ' ένα προοιμιακό κεφάλαιο εξετάζεται η πράξη της επικοινωνίας, στο σύνολό της.

Κατόπιν, το πρώτο μέρος της διατριβής αναφέρεται στα ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, δηλ. τόσο στους εντολοδότες της πράξης της επικοινωνίας, όσο και στο κοινό. Συνάμα, επιχειρείται η διάκριση μεταξύ εντολοδότη της επικοινωνίας και δημιουργούς του πνευματικού έργου καθώς επίσης και η εξαιρετικά σημαντική διάκριση του κοινού από τον ιδιωτικό κύκλο.

Το δεύτερο μέρος της διατριβής είναι αφιερωμένο στο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, δηλ. στο πνευματικό έργο. Εκεί, αναλύεται το περιεχόμενο εννοιών, όπως δημιουργία ή φόρμα.
Στο τρίτο και μεγαλύτερο μέρος της διατριβής παρουσιάζεται η έννοια των ΜΕΣΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, σαν μια σύνθετη έννοια, που περιλαμβάνει, εκτός των μίντια, τους ενδιάμεσους της επικοινωνίας. Ως μίντια θεωρούνται τόσο οι φορείς των αντικειμένων της επικοινωνίας (φιλμ, μαγνητική ταινία, ψηφιακοί δίσκοι, κ.ο.κ.) όσο και τα δίκενα της επικοινωνίας (ραδιοηλεκτρικό και καλωδιακό και δίκτυο τηλεπικοινωνιών). Τέλος, η νέα έννοια, του ενδιάμεσου της επικοινωνίας, αφού ορίζεται, αντιδιαστέλλεται από τον προμηθευτή επικοινωνιακού υλικού, τον συνεργάτη στη δημιουργία οπτικοακουστικού έργου και τον βοηθό αναπαραγωγής πνευματικού έργου. Καινοτόμος είναι και η δημιουργία τριών κατηγοριών ενδιαμέσων της επικοινωνίας: διανεμητές, μεταδότες και μεταφορείς.

Συνολικά, η παρούσα διατριβή θεμελιώνει εννοιολογικά τον νεοσύστατο κλάδο του δικαίου της επικοινωνίας αποτελώντας ένα εύχρηστο εργαλείο, τόσο για το νομικό, όσο και για τον επικοινωνιολόγο.