Κάτι σαν έρωτας

Η ζωή είναι σεργιάνι, πάμε, ερχόμαστε, πορευόμαστε. Οι άνθρωποι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να γνωριστούν. Εικάζονται από τις κορυφές των κεραιών σαν σώματα τοποθετημένα στο κυλιόμενο χαλί του είδους.
Η αγωνία χτυπά, πάλλεται στη θέση της καρδιάς. Ο εγκέφαλος είναι αίθουσα βασανιστηρίων όπου δεν τολμούν να φωνάξουν από φόβο μην εξαγριώσουν τον πόνο.
Οι δεκαετίες της ύπαρξης σωρεύονται η μία πάνω στην άλλη σαν κύβοι. Τις διασχίζουν βλοσυρά χωρίς να βιώνουν κάθε στιγμή το δέος ότι βρίσκονται εκεί.
Μόλις πριν γείρουν φτάνει η στιγμή προς την οποία εξαρχής κατευθύνονταν δίχως να το γνωρίζουν. Όλα φωτίζονται, διασαφηνίζονται, η ευτυχία φλογίζει τον ορίζοντα σαν βροχή από ήλιους. Δεν έχουν τον καιρό να σκεφτούν πως το σεργιάνι άξιζε παρ' όλα αυτά τον κόπο. Τα φώτα έχουν ήδη σβήσει, έζησαν μόνον γι' αυτή την υπέρμετρη και σύντομη χαρά.








Κριτική
«Είναι ερωτευμένος και ο απώτερος σκοπός είναι αγνός. Είναι τρυφερός, την φροντίζει. Το μεγαλύτερό του όνειρο είναι να βρει τον σύντροφο της ζωής του. Η πραγματική του επιθυμία είναι να δημιουργήσει οικογένεια, να κάνει παιδιά, να ασχοληθεί με μια μικρή ανθρώπινη κυψέλη. Βιάζει την Σοφί, αλλά την σκεπάζει για να μην κρυώσει, φροντίζει για την διατροφή της, θα ήθελε να είναι μονίμως κοντά της για να χτίσουν μαζί την οικογενειακή τους εστία. Ο σκοπός του λοιπόν είναι ανιδιοτελής. Σπίτι, θαλπωρή και παιδιά θέλει ο άνθρωπος. Ποιος θα μπορούσε να παρέμβει και ν' αμφισβητήσει στα σοβαρά τα μέσα τα οποία μετέρχεται το Καλό;...»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Λάκης Προγκίδης