Ποτάμι στο χρώμα της τίγρης

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΗΧΟΥΣ

Θα 'ρθει καιρός που θ' απαντήσουν τα ζώα
στις ερωτήσεις των ανθρώπων.
Θα 'ρθει καιρός που θα απευθύνουν
την πρώτη-πρώτη ερώτηση.
Και οι άνθρωποι δε θα βρουν λόγια.
Δε θα βρουν ήχους.





Περί τα είκοσι χρόνια -δεκαεννέα για την ακρίβεια- μεσολάβησαν από την πρώτη ποιητική συλλογή του «Το χρυσαφί του παγωνιού». Είκοσι χρόνια που καμινεύτηκαν στο δημοσιογραφικό καμίνι -τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Μπότση- και δεν αρνήθηκαν το καμίνι του αλχημιστή, που το χρυσάφι της ποίησης στους υψηλότερους βαθμούς αποθησαυρίζει. Ο ποιητικός του κόσμος ή το ποιητικό του σύμπαν, αν προτιμάτε, βρίθει αναφορών στο άλλο, στο μη ορατό διά γυμνού οφθαλμού, στη σκέψη που συλλαμβάνει την πραγματικότητα με την ταχύτητα του ηλεκτρισμού και την ακινησία του μαγνητισμού, ποίηση ενεργειακή, πρωτογενής, σωματική, μια μουσική χωρίς νότες, που έχει αφομοιώσει τα ποιητικά της παραδείγματα, χωρίς να τα επικαλείται. Οι πέντε ήπειροι παρούσες, με την ιστορία και τη μυθολογία του, ένας ποιητής που επιθυμεί να ανήκει στην οικουμένη, χωρίς τίποτε το βαρύγδουπα οικουμενικόν, γιατί έχει την ικανότητα να οικειοποιείται το ξένον υπέρ ενός εαυτού-βυθού.



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 12/07/2002