Ο φωτεινότερος φακός του κόσμου

«Για μια στιγμή μου φάνηκε πως εκείνος ο φακός, ο φωτεινότερος στον κόσμο, σαν να απορροφούσε το φως γύρω του και να μεγέθυνε όλη του τη ζωή. Σαν γυάλινη μανική σφαίρα που θα επανέφερε στο φως για λίγο το παρελθόν του. Τον πατέρα του, που τον υπεραγαπούσε, αλλά δεν του το έδειξε ποτέ, τον αδερφό του, που ήταν σπουδαστής στο Βέλγιο και αυτοκτόνησε από άγνωστη αιτία μόλις στα δεκαεννέα του, τη μάνα του, που δεν άντεξε τον καημό... τα σκληρά μερόνυχτα της φυλακής, τα χαμένα φοιτητικά χρόνια... Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο βυθισμένο στον εαυτό του. Κι εγώ, πού βρισκόμουν εγώ; Ήμουν βέβαιη πλέον πως δεν είχα καμία θέση ούτε μέσα στον φακό ούτε στο δωμάτιο. Γύρισα πλάτη δίχως κανένα ενδοιασμό και βγήκα βιαστικά έξω στον δρόμο. Έφυγα με τα πόδια, ούτε ταξί ούτε τίποτα. Δεν χρειαζόμουν τίποτα, κανέναν πλέον. Εκείνος στον δικό του κόσμο κι εγώ στον δικό μου.»
Είκοσι διηγήματα όπου πρωταγωνιστούν καθημερινοί άνθρωποι με τα άγχη και τα αδιέξοδά τους, τις λύπες, τις μικροχαρές, τα διλήμματα, τις εμμονές, τη μοναξιά, την αγωνία της ύπαρξης. Όλα αυτά συνθέτουν ένα παρόν ζωντανό, δραστικό, με διαρκείς αναδρομές στο παρελθόν. Μνήμες και εικόνες κινηματογραφικές, που αναδεικνύουν μέσα από τον ατομικό μικρόκοσμο κομμάτια του συλλογικού γίγνεσθαι. Ο τρόπος γραφής του συγγραφέα ακολουθεί τους χαρακτήρες και τις ποικίλες ιστορίες του, ισορροπώντας στα δραματικά και στα απρόοπτα γεγονότα με καταλυτικό χιούμορ, που το δανείζεται βέβαια από τους ήρωές του.