Η νύχτα του Θεού

Τους άφησα όλους για λίγο και πήγα στην παλιά μου γειτονιά. Η νοσταλγία των παλιών μου χρόνων είχε την περιέργεια να πάει στα περασμένα. Έκανα μια βόλτα κι ήσαν όλα άγνωστα. Αγνώριστα, ξένα σε μένα κι εγώ ξένος γι' αυτά. Η μόνη μου θύμιση ήταν το παλιό μου σπίτι του κυρ-Βαγγέλη. Ήταν σαν παρείσακτο. Σαν να του 'λεγαν τα άλλα σπίτια, οι πολυκατοικίες:
-Τι θέλεις εσύ εδώ; Πάρε δρόμο.

Είπαμε κι άλλα πολλά. Όταν συναντιώνται δυο παλιοί συμμαθητές γίνονται παιδιά και συζητούν ασταμάτητα κα νοσταλγικά. Τα περασμένα. Τ' αγύριστα νειάτα. Τώρα, με γκριζαρισμένους τους κροτάφους, η αναπόληση αναμνήσεων μοιάζει με μνημόσυνο των χαμένων χαρών. Αποχωριστήκαμε με τον φίλο μου, με την υπόσχεση να βλεπόμαστε πιο συχνά.

Μπήκα στο σπίτι. Άνοιξα τα εξώφυλλα και το τζάμι για να μπει καθαρός αέρας. Στάθηκα στη μέση του δωματίου και κοίταξα τον τοίχο επάνω από το τζάκι. Ήσαν όλες οι φωτογραφίες των προγόνων μου. Τελευταία φωτογραφία του Μαστρο-Σπύρου.