Από λεπτότατη οδύνη

Ο Καψάλης του «Adagio» είναι ένα κύλισμα του νερού και η θέα του κυλίσματος, ένα μάτι νοσταλγίας των δυνάμεων που πολεμούν τη φθορά κι όμως δεν την καταλύουν, νήμα ψυχής που χρωστά τη στερέωσή του σε κόκκους παλαιάς φωτογραφίας που ανασύρεις ημέρες αργίας από έπιπλο παλαιικό κι όμως παρόν μέσα στη μικρή ιστορία του. Κάτι το παλαιομοδίτικο σύγχρονο ακούγεται στη μουσική των ποιημάτων, κάτι σαν μεσοπολεμικό περπάτημα σε κήπους ευδαίμονες νεοκλασικής επινοήσεως, το στιλ του είναι ακεραιωμένο από αναγνώσεις δημιουργικές ποιητών της θλίψεως που έγερνε σε αγκαλιές γυναικών ανθοφορούσες, έρωτος ενατενίσεις, νανουριστικά έρχονται οι στίχοι και σβήνουν μελαγχολικά, όπως στο «Ενα ποίημα για τον Σπύρο», στο οποίο δεν απουσιάζει το παιγνιώδες στη σύλληψη και το παιχνιδιάρικο στο αποτέλεσμα. Τα «Καρυδότσουφλα» είναι δεκατετράστιχα της χαράς του φωτός, κάλεσμα της ίδρυσης των δωματίων του ήλιου σ' έναν κόσμο - αλάνα, όπου η καταστροφή έχει το σκότος της, εκεί στήνει τη σκηνή-φωλέα του και αποστέλλει τα τραγούδια του ή τους στίχους του, που εγκαλούν τη μελοποίησή τους ως ύστατο καταφύγιο, όπου η αναπνοή ασματικά επανέρχεται στο αβίαστο της εισπνοής και εκπνοής της. Η συλλογή κλείνει με τη μετάφραση του ποιήματος «Παγωνιά τα μεσάνυχτα» του Σ.Τ. Κόλεριτζ, σαν επιστέγασμα στον οίκο ενός που αγρυπνά εν αγωνία, περιμένοντας να έρθει το φάντασμα της παιδικής ηλικίας προς αφύπνισιν και φωτισμόν.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 30/05/2003