Μύριαμ

«Δεν γράφουμε αυτά που θέλουμε εμείς, αλλά αυτά που θέλει η γλώσσα» ισχυρίστηκε κάποτε ένας κεντροευρωπαίος συγγραφέας, κι ο Καπότε έμεινε πιστός στη ρήση αυτή. Αποστράτευσε τον εγωισμό του και άφησε, μέσα στα γραπτά του, να μιλήσει η Αμερική. Έτσι όπως είναι, κι όχι όπως θέλουν να την παρουσιάσουν οι κυβερνήτες και οι διαφημιστές της. Η σκληρότητα του Καπότε είναι η σκληρότητα της Αμερικής. Ο Καπότε επιτρέπει να κυλήσει ο τρχύς λόγος της, κι έπειτα τοποθετεί εκεί ακριβώς που πρέπει τα κατάλληλα σημεία στίξεως. Κι έτσι μέσα στο παραλήρημα γίνεται αισθητή η πραγματικότητα. Το χάος χαρτογραφείται και η άβυσσος, απαλλαγμένη από φωταψίες και ηλεκτρικές επιγραφές, είναι εκεί: σκοτεινή, άγρια και απειλητική. Κι ο Καπότε μας διδάσκει ότι οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε την επινοητικότητα και τη συγγραφική δεινότητα για λογαριασμό της Αλήθειας, και όχι το αντίθετο. Στα εξήντα χρόνια που έζησε (πέθανε το 1984), αυτό προσπάθησε και με τα βιβλία του, αλλά και με τη ζωή του, ν’ αποδείξει. Γι’ αυτό και παραμένει επίκαιρος.