Κάποια λουλούδια δεν ανθίζουν ποτέ

«Εγώ που ποτέ μου δεν αγάπησα τα γράμματα, που σιχαινόμουν το διάβασμα και προτιμούσα μονάχα να ζω και να αναπνέω την κάθε στιγμή, αγόρασα ένα μικρό τετραδιάκι και κάθε βράδυ, λίγο πριν να κοιμηθώ, σκαλίζω άναρχα το χαρτί και σου γράφω. Αραδιάζω σκόρπιες λέξεις που μάλλον δεν θα διαβάσεις ποτέ, αλλά τις ξαναδιαβάζω εγώ και χαίρομαι, συγκινούμαι, πονώ και μ’ αρέσει, γιατί μου λείπεις. Αλλάζει ο έρωτας τον άνθρωπο; Τον κάνει αλλιώτικο; Πιο γελοίο, πιο ευαίσθητο, πιο ευάλωτο, πιο μαλθακό; Όχι, είναι κουτό αυτό το ερώτημα. Δεν νομίζω ότι κάτι αλλάζει, απλά ο έρωτας κινείται σαν τον αναδευτήρα, φέρνει στην επιφάνεια όλα αυτά που κάποιοι μπορεί να έχουν τόσο βαθιά κρυμμένα μέσα τους, ώστε όταν τα ανακαλύπτουν, να τα αισθάνονται ξένα και ας είναι μοναδικά και αποκλειστικά δικά τους. Πρώτο γράμμα που δεν έλαβες ποτέ…» [Αθήνα, 1973]

Ένα μυθιστόρημα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, για τις στιγμές που ανθίζουν σαν λουλούδια και μαραίνονται πριν προλάβεις να τις κρατήσεις. Ένα ταξίδι σε μυστικά που δεν ειπώθηκαν ποτέ και γράμματα που δεν έφτασαν στον προορισμό τους. Όμως, στον κήπο της ζωής, η αγάπη αφήνει το άρωμά της – ακόμα και όταν χάνεται.