Ένοχα μυστικά

"Ποιά είσαι;" τη ρώτησε, μα δεν πήρε απάντηση. Τη ρώτησε ξανά, μα εκείνη συνέχισε να μένει σιωπηλή. Έτσι όπως ήρθε αθόρυβα στο κρεβάτι του, έτσι και έφυγε. Σαν λάμψη ήρθε κοντά του και σαν λάμψη έσβησε με μιας την ύπαρξή της από εκεί μέσα. Όμως άφησε πίσω της ίχνη. Ό,τι είχε μέσα της το άδειασε με μιας εκεί, στη μικρή του καμάρα, γεμίζοντάς τη θλίψη που κράτησε για μέρες. Κάθε φορά που έμπαινε εκεί μέσα ο Βαρθολομαίος, ένιωθε μοναξιά και μια παράξενη θλίψη. Σαν κληρονομιά εκείνη του άφησε την ψυχή της, θαρρείς πως ήθελε, εκείνος να μην την ξεχάσει ποτέ. Η φυγή της ήταν τόσο απότομη, που τον άφησε να αναρωτιέται για καιρό το λόγο της εμφάνισής της.

Δάκρυσε από τον πόνο και πέταξε με μιας μακριά της το ψαλίδι. Θα μπορούσε να ήταν εύκολο, μα ήθελε να γίνει τόσο πιστευτή, ώστε να πείσει ακόμα και τον εαυτό της πως όλο αυτό ήταν αληθινό. Πόνεσε για να πάρει το μάθημά της, έτσι τη μεγάλωσαν, να τιμωρείται κάθε φορά που ξεστόμιζε ένα ψέμα. Ο Θεός δεν ανεχόταν τα ψέματα και την κοροϊδία, ήταν μεγάλη αμαρτία και ακόμη μετρούσε πλήγές στο σώμα της. Πληγές χρόνων που της θύμιζαν τα λάθη που έκανε ως παιδί.