Παράνοια

Καταπληκτικό βιβλίο. Ίσως το πιο ρεαλιστικό μυθιστόρημα που γράφτηκε μέχρι τώρα για την κρίση που μας μαστίζει. Η συγγραφέας δεν μασάει τα λόγια της κι αυτό ίσως ξενίσει το γυναικείο αναγνωστικό κοινό. Παρόλα αυτά το βιβλίο είναι αριστουργηματικό. Θερμά συγχαρητήρια.

Είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω της συγγραφέως αλλά σίγουρα και το τελευταίο. Δεν θα το συνιστούσα. Κανένα λογοτεχνικό στοιχείο.
Το μόνο που αξίζει ίσως τον κόπο είναι η προσπάθεια περιγραφής της ζωής στην Αφρική και αυτή πολύ επιφανειακά.

Ο προηγούμενος κύριος μάλλον είναι ο εκδότης. Λίγη σεμνότητα δε βλάπτει...
Στο βιβλίο τώρα: το μόνο που μπορεί να προσφέρει πλέον η Καλλιοντζή είναι η προσπάθεια της να μας σοκάρει. Κι αυτό πλέον με το σταγονόμετρο.
Δεν θα το συνιστούσα.

Η Αναστασία Καλλιοντζή στην ωριμότητα της γραφής της. Κάπως έτσι θα προλόγιζα την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου της γνωστής συγγραφέως. Οι εκδόσεις "ΔΙΟΠΤΡΑ", το καινούριο σπίτι της Αναστασίας εργάστηκαν αποτελεσματικά για να προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό ένα άρτιο βιβλίο, τόσο από την πλευρά της στοιχειοθεσίας και τη σελιδοποίηση, όσο και από την πλευρά του εξωφύλλου, το οποίο ΣΑΦΩΣ παραπέμπει στο περιεχόμενο. Ο αναγνώστης δεν είναι μετέωρος, δεν υποθέτει, δε ... νομίζει. Ο αναγνώστης, μόλις κρατήσει στα χέρια του το βιβλίο είναι βέβαιος ότι κρατάει ένα κείμενο - μνημείο - ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ μιας παρανοϊκής εποχής. Σε μια παρανοϊκή καθημερινότητα, όπως τουλάχιστον τη βιώνει ο μέσος πολίτης ταιριάζει μόνο μια "ΠΑΡΑΝΟΙΑ". Ιδιαίτερα πετυχημένος ο τίτλος, ιδιαίτερα ελκυστική η εμφάνιση του βιβλίου, ξεχωριστή η αναφορά της συγγραφέως στο οπισθόφυλλο, τίποτα δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η Αναστασία Καλλιοντζή μίλησε ΠΑΛΙ τη γλώσσα της καθημερινής πραγματικότητας, όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια τόσο με τους "ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ", όσο και με τα υπόλοιπα βιβλία της... το "ΘΥΜΑΣΑΙ;", το "ΧΑΜΕΝΟ ΧΘΕΣ", την "ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ". Όλα (το καθένα σε ένα διαφορετικό τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας) περιέχουν στοιχεία που βιώνουμε καθημερινά, και που πολλές φορές κρατάμε ανωμολόγητα στα τρίσβαθα του νου μας, μην τολμώντας να τα ομολογήσουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Διάβασα το βιβλίο (από τους πρώτους) και το συνιστώ ανεπιφύλακτα... τόσο για την επικαιρότητα της θεματολογίας, όσο για τη ζωντάνια της γραφής. Πάνω από όλα, όμως ΑΥΤΟ το βιβλίο, ως αυθεντική μαρτυρία (όσο κι αν η υπερβολή της συγγραφικής πένας αναγνωρίζεται), αξίζει να βρίσκεται στις βιβλιοθήκες μας ως σημείο αναφοράς στην καθημερινότητά μας όσο και ως ιστορική καταγραφή μιας εποχής που δύσκολα οι επόμενες γενιές θα πιστέψουν ότι ζήσαμε. Υποψιάζομαι ότι η συνέχεια δε θα αργήσει, γιατί η Αναστασία Καλλιοντζή "δεν εφησυχάζει", δεν αδιαφορεί μπροστά στην καθημερινότητα. Μέχρι τότε (ελπίζω σύντομα) ας συντροφέψουμε τον Σπύρο Παπασπύρου και τον Ροτίμι στο μακρύ τους ταξίδι προς την αιωνιότητα.... κ. Καλλιοντζή... Ευχαριστούμε γιατί μας κρατάτε ξύπνιους τη στιγμή που γέμισε ο τόπος με κάθε είδους "υπνωτικά

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!