Μυθ-υστέρημα

Τη μια τους έλεγα για διάφορα «σαρδάμ» που έμειναν παροιμιώδη, την άλλη για το δίδυμο «Κατράκης-Καρούσος» και τον περίφημο ανταγωνισμό τους (σε ρόλους ή σε κατακτήσεις), την παράλλη τους απαριθμούσα τα καυστικά λογοπαίγνια του Γιώργου Γληνού, τις «μπηχτές» της Κοτοπούλη, τα πνευματώδη σχόλια της Μαριάννας Αννίνου και του Νίκου Βασταρδή... Με δυο λόγια, «πού και πού κάναμε και λίγη πρόβα» -όπως μου έλεγε γελώντας η Λαμπέτη, όταν έκανα τον γιο της στο Τσιν-Τσιν όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Κωνσταντάρα και σκηνοθετούσε ο Ντίνος Δημόπουλος-, εκεί να δείτε και ν’ ακούσετε ιστορίες ηθοποιών, θιάσων και περιοδειών -δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους κι εγώ, εικοσάχρονος τότε, άκουγα και μάθαινα.
Με πλησιάζει, λοιπόν, μια μέρα στο διάλειμμα της πρόβας ένας νέος ηθοποιός και μου λέει:
— Έχετε σκεφτεί ποτέ να τα γράψετε αυτά;
— Πού να τα γράψω;
— Να τα κάνετε βιβλίο.
Έβαλα τα γέλια. Εκείνος με κοίταξε πολύ σοβαρά, έριξε και μια ματιά μήπως ακούει κανένας και μου λέει:
— Άνθρωποι είμαστε. Όλοι μια μέρα θα... Ω, συγγνώμη, δεν εννοούσα πως... Αλλά δεν είναι κρίμα να χαθούν όλα αυτά;
Όλη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Και κατά τις έξι το πρωί άρχισα να γράφω, να γράφω, σαν να μην υπήρχε αύριο, έγραφα χωρίς να έχω κάποιο σχεδιάγραμμα στο μυαλό μου, έγραφα στο σπίτι, στο θέατρο, στο αυτοκίνητο, όταν μ’ έπιανε κόκκινο, και γράφοντας συνειδητοποίησα ότι είναι αλήθεια αυτό που είχα διαβάσει -ότι δηλαδή γι’ αλλού ξεκινάς κι αλλού σε πάει το γράψιμο.