Η Αγέραστος Ρόζα

Εκείνο το βράδυ γεννήθηκα, μαζί μου τρία τριαντάφυλλα. Την άλλη μέρα άλλα τρία, κι άλλα τρία, κι άλλα, παντού ξεφύλλωναν φωσφoρούχα στις περασιές ροζ, κόκκινα για τον έρωτα κρυμμένα στο παραμικρό μου βλέμμα μ’ ακολουθούν έκτοτε. Τοίχοι ολόκληροι φορτωμένοι να φέρνουν την άνοιξη Οκτώβρη λιλά, σομόν, φούξια να μ’ αναδεικνύουν Θεά του Έρωτα στις περιπατητικές απαθανατίσεις μου, να κρέμονται στέφανα βουργουνδί να με στεφανώνουν μάρτυρα ήδη, ν’ αγνοώ το κάλπασμα, να προμηνύω «ακούω με το αυτί μου το ανθοστολισμένο που ακουμπώ στο χώμα, ακούω το ροδότρενο» Είδα στοιχισμένα μονά αθάνατα βαλσαμωμένα πολύτιμα μες στη γυάλα τους να εξυμνούν την αιώνια αγάπη και τη μεταμόρφωση, ψεύτικα. Κάπου ένα ξέβραζε κεντραρισμένο κέρας τρόπαιο ν’ απεικονίζει το εμπορεύσιμο, κατακτημένο πάθος. Έραψα ένα αγκάθινο στο στήθος αγοριού. Τα πιο ακριβά ως τώρα παριστάνουν το Ρόδο το Αμάραντο, το πιο ρομαντικό όνομα εκκλησίας που θυμάμαι από παιδί, μια ευθεία από το πατρικό μου, εκεί θα κατέληγαν όλα.