Ήταν πολλά τα κόκκινα φανάρια

Η καθημερινή ρουτίνα ενός διανομέα φαγητού στα δυτικά προάστια της Αττικής. Σαράντα χρονών πια, παραπάνω από μια εικοσαετία που ανεβοκατεβαίνει ανηφορικούς δρόμους με ένα μοτοποδήλατο διανέμοντας τζανκ φουντ. Αποτέλεσμα, να μένει αγκυλωμένος σε μία δουλειά που αποτελεί για εκείνον χαρμολύπη, αλλά και τρόπο κουλτούρας. Μας φανερώνονται οι σκέψεις του κι οι παραστάσεις που έχει αποκομίσει ως οδηγός δικύκλου από την επικίνδυνη οδηγική συμπεριφορά των οδηγών εντός της πρωτεύουσας, αλλά και του ιδίου.
Εισέρχεται στις ζωές των ανθρώπων, μα και άλλοι μπαίνουν στη δική του, εντελώς παρασιτικά, δίχως να μένει κάτι για να θεμελιωθεί μια βαθιά σχέση στο μέλλον… Έρωτες που ξεκινούν και σβήνουν, αλητοπαρέες που ο ένας φθείρει τον άλλον, δουλειές του ποδαριού χωρίς μελλοντικό αντίκρισμα… Νεκροί, από χρόνια σε δυστυχήματα, που η θύμησή τους φωτίζει το «σήμερα»…
Η λαχτάρα να νιώσει την ελευθερία της οδήγησης και να απεμπλακεί από την καθημερινή τριβή με τον κόσμο που τον στριμώχνει μέσα στο λεωφορείο, έχει ως αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί το μηχανάκι του σαν μέσο απόδρασης απ’ όσα τον κάνουν να νιώθει πνιγηρά.
Δεν εξελίσσεται. Μετακομίζει, μεγάλος σε ηλικία, στο διαμέρισμα μιας κοπέλας, με την οποία ο δεσμός τους δείχνει σοβαρός, καθώς οι γονείς του την αποδέχονται και την εγκρίνουν σε όλα της. Όμως ο ίδιος ο ήρωας του βιβλίου μοιάζει σαν να μην κολλά πουθενά: ούτε εντός σχέσης, ούτε εντός παρέας. Τον αποκαρδιώνει μεν η στασιμότητά του, μα το απολησμονά σύντομα, καθώς δείχνει να έχει αποδεχτεί τη μοίρα του, παραμένοντας ένας ισόβιος διανομέας φαγητού.
Ένα σοβαρό τροχαίο τον κάνει να ξαναθυμηθεί την εκκίνησή του στη ζωή, από παιδί που έπαιρνε το ποδήλατο και γυρνοβολούσε στις γειτονιές, τον αδερφό του που ποτέ δεν «χόρτασε»… Μετά την ανάρρωσή του, γνωρίζει πως για να πάει παραπέρα, οφείλει να αλλάξει πολλά στην κοσμοθεωρία του…