Ο μοναχικός

«Στα τριάντα πέντε είναι καιρός να αποσύρεται κανείς από την κούρσα. Αν υπάρχει, βέβαια, κούρσα».
Μια απρόσμενη κληρονομιά επιτρέπει στον ήρωα του Ιονέσκο να παρατήσει τη δουλειά του και να βουτήξει, με τη βοήθεια του αλκοόλ, στην εξερεύνηση του παράλογου της ανθρώπινης ύπαρξης. Το πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια σειρά από υπαρξιακά ερωτήματα, έτοιμα να τον κατασπαράξουν. Καυστικός και ανάλαφρος, κυνικός και ευαίσθητος, ο Μοναχικός θα διανύσει όλη τη διαδρομή μέχρι το Τέλος, βιώνοντας μια ζωή που γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια του.

«Οι άλλοι, όλοι, ίσως να έκρυβαν κι αυτοί μέσα τους τις ίδιες αγωνίες. Η δράση ήταν το γιατρικό τους. Δεν αγαπούσαν τη ζωή, αφού εξεγείρονταν. Ευτυχώς η κοινωνία ήταν κακή. Τι θα κάνουν αν μια μέρα υπάρξει μια κοινωνία καλή; Δεν θα μπορούν πια να εξεγερθούν εναντίον της και τότε το αντικείμενο της αγωνίας θα εμφανιστεί με όλη του τη γύμνια, με όλο του τον τρόμο. Για μένα η αγωνία υπήρχε, καμία κοινωνία δεν μπορούσε να τη γιατρέψει. Κι έπειτα όλες οι κοινωνίες είναι κακές, υπήρξε άραγε έστω και μία επιτυχημένη κοινωνία από την αρχή του χρόνου; Αλληλοσκοτωνόμαστε στους πολέμους και τις επαναστάσεις. Προκαλούμε τον θάνατό μας. Σκοτώνουμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο του άλλου. Ή, ίσως, προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον θάνατο. Κι έπειτα μ’ έπιασε ξάφνου μια απέραντη
θλίψη, μια τεράστια στεναχώρια. Ανέκαθεν υπέμενα αυτό το βάρος χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Ήταν το ερώτημα “και ποιο το όφελος;” που με είχε εμποδίσει να χαρώ τη ζωή μου. Ένα “και ποιο το όφελος” όχι και τόσο συνειδητό. Τώρα είχε γίνει συνειδητό».