Ημίφως εσωτερικώς, σχεδόν σκοτάδι

... Αυτό κάνει ο Στέλιος Παύλου. Οι δύο κλόουν του Μπέκετ παίζουν στο ίδιο τσίρκο, για το δικό του κοινό, όπως ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης του Μίμαρου, του Βασίλαρου, του Σπαθάρη έπαιζαν, ακόμη και με τον ίδιο τίτλο, άλλο έργο σε άλλο κοινό.
Το ενδιαφέρον με το ανά χείρας έργο του Παύλου είναι πως ο συγγραφέας έχει να πει σημαντικά πράγματα, νέες ιδέες και νέα ήθη μεταφέρει στη σκηνή του θεάτρου. Μόνο οι "ήρωες" είναι ίδιοι και η αμοιβαία τους εξάρτηση, έχουν όμως να λύσουν χωρίς ελπίδα τελείως διάφορα υπαρξιακά προβλήματα από τους αντιήρωες του Μπέκετ.
Κι αυτό είναι ένα κέρδος για τη νέα ελληνική δραματουργία. Ο Στέλιος Παύλου αναδεικνύεται δόκιμος, ώριμος, πρωτότυπος Δημιουργός.

Κώστας Γεωργουσόπουλος