Η αισχρή κυρία Ε

Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Ιλλέ -η κυρία Ε- βρίσκεται απολύτως μόνη. Στο πένθος της, αποτραβιέται κάτω από τη σκάλα του σπιτιού. Από τα κλειστά παραθυρόφυλλα, εισβάλλουν κάθε τόσο οι φωνές των γειτόνων: η χήρα είναι "ξεδιάντροπη", "τρελή", "γουρούνα", "μάγισσα" - κάποιοι παν να την κάψουν ζωντανή. Εκείνη όμως, στην πιο ασκητική απομόνωση, γίνεται βούβαλος, ζεμπού, καμηλοπάρδαλη· κραδαίνει τις οπλές, πέφτει στα τέσσερα, βυθίζεται στα χόρτα· βογκάει, γρυλίζει, αλυχτά, κοάζει. Δανείζει τη φωνή στον εκλιπόντα Εχούντ που ενίοτε ταυτίζεται με τον απάντα θεό-πατέρα. Σε μια ιλιγγιώδη εναλλαγή προσώπων και ιδιωμάτων, στα όρια των λογοτεχνικών ειδών και της ίδιας της γλώσσας, σε μια συνειρμική ροή διάστικτη από ερωτήσεις, η αισχρή κυρία Ε μιλά· για τον ερωτισμό και για το ψυχορράγημα, τον θάνατο και τον θεό, για τη συντροφικότητα και τη φθορά, την τρυφερότητα, τη μνήμη, την αγάπη, μα και για τις σωματικές εκκρίσεις, τις δυσώδεις τρύπες, τη ζωή που τρώει τη ζωή.