Στο υφάδι του χρόνου

«...Ο Κωστής Φλωράτος, όσο άκουγε, με
το στόμα ανοιχτό, την απρόσμενη απάντηση
της Βιολέτας Φραντζή, ένιωθε να βγαίνει από
ένα σκοτεινό τούνελ, ανάλαφρος από κάθε
συνειδησιακή ταραχή φόβου και φοβερών
συνεπειών της παρορμητικής σεξουαλικότητάς
του. Ωστόσο, πριν εκφράσει το θαυμασμό του
και την ικανοποίησή του από τη γενναία
απάντηση της όμορφης Βιολέτας, αναπήδησε
στη σκέψη του το γεγονός ότι αυτό, που η
περιστασιακή ερωτική του σύντροφος
ονόμαζε «καρπό του έρωτά τους» θα ήταν και
δικό του παιδί, χωρίς πατέρα, που σίγουρα
κάποτε θα το αναζητούσε ή το παιδί θα
αναζητούσε αυτόν δικαιωματικά. Αυτό τον
έκανε, προς στιγμή, να βρεθεί μετέωρος, πριν
καταλήξει στην σωστή απάντησή του σ’ αυτήν,
απάντηση που θα ανταποκρινόταν στην
απαλλακτική, για τις ενοχές του, θέση της
Βιολέτας. Θα έπρεπε, αφενός μεν να αποφύγει
την αποκάλυψη της φανερής ικανοποίησής
του, αλλά και να δείξει την αγωνία του για
την τύχη ενός παράνομου τέκνου του. Και
μάλλον βρήκε τη χρυσή τομή. «Αναρωτιέμαι,
καλή μου, ποιος είναι ο λόγος από τώρα να
βασανιζόμαστε για κάτι που πλανιέται στο χώρο του
πιθανού και δεν αφήνουμε πρώτα αυτό να εξελιχτεί
σε πραγματικό γεγονός. Και, μέχρι τότε....»